Weer terug

Sommigen van jullie wisten het al, voor anderen zal het helemaal nieuw zijn: wij zijn weer terug in Nederland.
Wat gepland was als een verrassingsbezoek voor kerst en oud & nieuw is uiteindelijk heel anders uitgepakt. Drie dagen voor onze reis naar Nederland kreeg Olaf van zijn werkgever te horen dat hij van het project in Suriname is afgehaald en we met zijn allen terug konden naar Nederland. Voor ons een donderslag bij heldere hemel, want er was voor zover we wisten niets aan de hand. Nooit een slecht functioneringsgesprek geweest en zelfs in november is zijn contract nog verlengd. Persoonlijke motieven lijken aan het hele gebeuren ten grondslag te liggen, maar daar zal ik hier op dit blog verder niet over uitwijden.
Maar het is werkelijk onvoorstelbaar dat een bedrijf zo met een uitgezonden gezin durft om te gaan. Binnen 3 dagen moesten we afscheid nemen van alles wat we daar hadden opgebouwd, moest ik mijn werk ook opzeggen, moest ik Fien van haar schooltje afhalen en dag laten zeggen tegen haar vriendjes en vriendinnetjes. Onvoorstelbaar treurig en er zijn dan ook wel wat tranen gevloeid.
En nu, ja na een leuke kerst en oud & nieuw in Nederland (met nieuwjaarsduik!) dringt de realiteit zich aan ons op. We zitten tijdelijk tot we iets anders hebben gevonden op de zolder bij Fien en Jaaps opa en oma in Arnhem. We zijn dus druk zoekende naar iets anders, maar de grote vraag is waar, want waar gaan we werken en waar vinden we goede kinderopvang en ga zo maar door...
Het jaar in Suriname was prachtig, maar heeft wel een bittere nasmaak gekregen.
We hopen dat 2011 ons wat beters gaat brengen. Iedereen die dit leest, wens ik in ieder geval een heel gelukkig nieuwjaar!

't heerlijk middagje is gekomen...

En toen was het dan zover: Sinterklaas. Ook hier wilden we daar niet zomaar aan voorbij gaan. Maar Sinterklaas vieren in het warme Suriname is toch wel even wat anders dan in Nederland. Geen donkere gure avond, zoals Sinterklaasavond eigenlijk moet zijn, maar een middag (is toch handiger met allemaal kleine kinderen) met een temperatuur van ergens in de 30 graden. Het enige wat een beetje aan Nederland deed denken, was dat er wel een stortbui naar beneden kwam.
En ja, we hadden ook kruidnootjes, schuimpjes en taai-taai.
Met 7 MNO-stellen en ongeveer een dubbel aantal kinderen was het feest helemaal compleet. Toen de kinderen de dekbedhoes vol cadeautjes in het oog kregen, was het hek van de dam. Rits rats roetsj en binnen vijf of tien minuten was alles uitgepakt.

Alleen Jaap was nog niet zo geinteresseerd in zijn geschenken. Die heeft nog altijd meer oog voor allerlei dingen waar hij niet mag aankomen.
Fien was helemaal verguld met haar cadeautjes: drie gouden boekjes, een prinsessenpuzzel en een soort barbiepop van Belle (van het beest).

Uiteindelijk Arend en Gerdien (waar Sinterklaas die dag had aangeklopt) met een gigantische troep achtergelaten (excuses!), maar het was toch een geslaagde Sinterklaas.
Op vrijdag was de Sint trouwens nog even op Fiens schooltje langs geweest. Maar dat was nu niet bepaald een succes. Huilen, huilen, huilen. En dat gold niet alleen voor Fien, maar voor driekwart van de kindjes. Sinterklaas en zwarte piet waren dan ook bijzonder eng. Zo droeg Sinterklaas (die overduidelijk zwart was) een masker bij zijn tabbert en mijter. En dat leek meer op een eng Halloweenmasker dan op het vriendelijke gezicht van Sinterklaas.
Graag had ik het iedereen willen laten zien, maar helaas waren de batterijen van mijn fototoestel leeg en heb ik alleen de kindjes nog vol verwachting kunnen vastleggen.

Onafhankelijkheidsdag

Gisteren was het dan zover: Srefidensi. Suriname was precies 35 jaar onafhankelijk van Nederland en dat werd groots gevierd.
Wij besloten dan ook vroeg naar de stad te vertrekken om het defile op het Onafhankelijkheidsplein mee te maken. Zowaar zaten we al met z'n viertjes om acht uur 's morgens in de auto. Omdat het misschien wel erg druk zou zijn, besloten we de wagen op Commewijne te laten staan en met een bootje over te varen. Al met al waren we voor ons doen bijzonder vroeg in Paramaribo, waar het toen al behoorlijk druk begon te worden.
Het begon echter allemaal niet zo soepeltjes, want al na een paar honderd meter lopen, had Fien een blaar. Die wilde niet meer lopen en omdat we ons lichtgewichtje ook niet de hele dag wilden tillen, gingen we op zoek naar een pleister. En die vonden we bij de militaire ehbo-post.

 

 Daarna liep onze kleine meid weer als een kievit en konden we opnieuw het feestgedruis in.

 

Maar het was lang wachten in de hitte voordat er nu echt iets ging gebeuren. Achteraf bleek er eerst nog een speciale parlementsvergadering bezig te zijn geweest waarin Bouterse zo'n tweehonderd mannen en vrouwen een onderscheiding had toegekend. 

Iedereen stond echter al die tijd keurig in het gelid te wachten.

Maar na twee uur rondhangen en stilstaan zonder dat er iets ging gebeuren, besloten wij het hier maar voor gezien te houden. Want vooral de kinderen hadden het wel gehad. En dit ondanks de fantastische hulp die we hadden van MNO-stagiaires Niels en Menno en Wagyem die ook nog even langskwam met haar kleinzoons.

Het idee om ergens te gaan zitten en cola, bier, sate en loempia's te bestellen, sprak ons toch wat meer aan. 

En vanaf het terras langs de rivier hadden we een prima uitzicht op de spectaculaire Braziliaanse vliegshow waarop Paramaribo vervolgens werd getrakteerd. De vliegers zaten bijna angstaanjagend dicht op elkaar. Maar alle stunts verliepen voortreffelijk.

Fien was ondertussen in haar mooie pakje leuk samen met Vince, die met Deborah was gekomen, aan het spelen, dus daar hadden we geen kind meer aan.

Al met al een prima dagje, alleen moeten we volgende keer niet de zonnebrand vergeten..

Srefidensi op Fiens schooltje

En voor de liefhebbers hierbij nog wat fotootjes van Fiens Srefidensi-viering.

Onze Hindoestaanse prinses

Komende donderdag is het Onafhankelijkheidsdag. En Srefidensi, zoals de Surinamers het zelf noemen, wordt groots gevierd. De hele week vinden er festiviteiten plaats, alhoewel de mijnramp van afgelopen zaterdag bij Langetabbetje (tenminste zeven doden vielen te betreuren) wel een schaduw over de 35e verjaardag van de republiek Suriname heeft geworpen.
Maar op Fiens schooltje gaat het feest in ieder geval gewoon door. Omdat donderdag zelf een nationale vrije dag is, wordt Srefidensi hier op de woensdag gevierd. En net als met Keti Koti betekent dat dat Fien in Surinaamse klederdracht op school moet verschijnen.
Nu wilde ik haar niet weer hetzelfde creoolse pakje aantrekken als bij het vorige feest, dus moesten we weer naar de winkel. Woensdag zal Fien als een ware Hindoestaanse prinses op school verschijnen. Het pakje is een beetje krap, maar dat kan Fien niet schelen. Het liefst wil ze het al niet meer uit.

Harry's zwembad

Harry heeft zijn eigen bad. Het was de afgelopen dagen weer zo warm en benauwd en hij liep zo te hijgen, dat we vonden dat Harry wat afkoeling nodig had. Zo nu en dan even naar de plas hier op Palm Village kan natuurlijk ook, maar in het oude badje van Jaap en Fien kan Harry nu helemaal zelf bepalen wanneer hij een duik wil nemen. Voor Puk hebben we geen badje. Die is zo gek dat hij zo nu en dan gewoon in de brandende zon op de tegels gaat zonnebaden. Maar een kleurtje heeft hij nog steeds niet :)

Sinterklaas in Suriname

Sinterklaas is in Suriname! Vanmiddag hebben we bij winkelcentrum de Hermitage Mall in Paramaribo de Sint en zijn pieten welkom geheten.
Hoe hij het zo snel voor elkaar heeft gekregen, weten we niet. Want we begrijpen dat hij een dag eerder met zijn stoomboot nog was aangekomen in Harderwijk. De Sint en zijn pieten hebben dus kunst en vliegwerk moeten verrichten om ook de kindjes hier blij te kunnen maken.

Hier in Suriname deed de Sint echter wel op een heel andere manier zijn intrede. Van de stoomboot was niets te bekennen en ook zijn schimmel was kennelijk thuisgebleven. Sinterklaas, goed gebruind door de zon, kwam onder luid tromgeroffel aan in een Cadillac Eldorado. Hij was omringd door pieten, die zich voor de gelegenheid in allerlei kleuren hadden laten schminken.

Eenmaal weer thuis heeft Fien voor het slapen gaan haar sandaaltje gezet en twee liedjes gezongen voor de Sint. Nu maar hopen dat Sinterklaas ons huisje niet voorbij rijdt...