Wat is nou thuis?

Zo, morgen is het dan zover. Fien, Jaap en ik komen voor 2 weken naar "huis". Of althans naar Nederland. Want ons huidige huis staat toch echt in Suriname en voelt inmiddels ook best als thuis. En ons huis in Nederland is verhuurd, dus daar kan ik niet eens in. Dus ja, wat is nu precies thuis?
Maar afijn dat doet er ook niet toe. We komen er dus aan. We stappen hier morgen om 17.20 uur op de KL714 en hopen dan op woensdagmorgen 7.15 uur Nederlandse tijd te landen.
Fien gaat hopelijk ook gewoon aan boord. Hoewel het haar waarschijnlijk behoorlijk gaat tegenvallen dat de KLM blauw-wit is. Want ze roept al twee weken dat ze met het roze vliegtuig naar Nederland zal gaan. "Want Fien is een meisje. Jaap gaat met het blauwe vliegtuig mee..." Nou met wat overredingskracht dat de opa's en oma's haar op Schiphol zullen staan op te wachten, gaat ze vast wel mee... We hebben er in ieder geval veel zin in alhoewel ik begrijp dat de temperatuur inmiddels weer aan het dalen is..
Helaas laten we Olaf hier achter. Werk werk werk. Een schrale troost is dat Harry en Puk wel bij hem blijven. Die mogen samen de keet op Stolkertsijver gaan bewaken.

Voor deze keer voeg ik een fotootje van Jaap toe, zodat iedereen hem straks in Nederland toch nog zal herkennen. Onze knul groeit namelijk als kool en zit inmiddels al bijna.

Fiens eerste schooldag

En daar ging ze dan. Rugzakje om, brooddoos erin en een flesje water. Op naar de Teletubbieschool, zoals Fien het zelf noemt. Erg spannend allemaal, want welk kind gaat er nu met 2 jaar en 9 maanden naar school. Juist ja, onze Fien! Als trotse moeder natuurlijk meteen een filmpje gemaakt van deze heuglijke gebeurtenis.
En ik moet zeggen: Fien deed het super. Ok, natuurlijk verschool ze zich even achter mama´s rok, maar al snel zat ze daar tussen de Surinaamse kindjes de bekende Nederlandse versjes mee te zingen. Toen ik haar om twaalf uur kwam halen, was ze reuze vrolijk. Ik kreeg een mooie kleurplaat mee van een citroen (ze zijn bezig met het leren van de kleuren) en die was inderdaad geel gemaakt.
Voor mij ook wel prettig om zo ´s morgens even de handen vrij te hebben, want Jaap is toch nog minder een handenbindertje dan Fien. Gerdien en ik zijn dan ook in de auto gestapt naar onze sportschool in Tamanredjo. Vandaag was al de derde keer en we verliezen er in ieder geval liters vocht. Want van een airco hebben ze daar echt niet gehoord. Wel ontzettend grappig om gewoon tussen de Surinamers te sporten. Die komen gewoon in hun spijkerbroek of doen hun work-out op de loopband op hun teenslippers of instappers met gouden gespjes. Je maakt het hier allemaal mee.
Ook Jaap was vandaag mee naar de "gym" en zelfs al heeft hij het niet naar zijn zin, kan moeders toch doorgaan met trainen. Iedereen is hier zo dol op baby´s dat er vrouwen genoeg zijn die even de moederlijke taken waarnemen. Zo gaat Jaap van de ene naar de andere arm en heeft een Surinaamse oma die vanmorgen vast ook goede voornemens had iets aan haar conditie te doen, deze direct laten varen toen ze onze Jaap zag.
Morgen moet ik met Fien en Jaap naar de Vreemdelingenpolitie in Paramaribo voor een zogenoemde ID-check. Daarna komt als het goed is onze verblijfsvergunning in orde.
Tja en verder nog nog wat korte nieuwtjes:
= Puk is de onbetwiste jachtopziener van onze tuin. Na al heel wat hagedissen en leguanen uit onze tuin te hebben verjaagd, was het vorige week echt raak. Tot twee x toe vonden we een dode leguaan die Puk bij zijn staart te pakken moet hebben gehad. Ik heb hem ervoor op zijn donder gegeven, maar Olaf is het daar niet mee eens. Is het instinct van het beestje, meent hij en die hagedissen en leguanen komen wel op zijn terrein.. Tja, daar tegenin breng ik: mijn dochter speelt ook in de tuin en om die nu telkens met dode beesten te confronteren...
= en ook heel prettig: Jaap lijkt eindelijk ´s nachts door te gaan slapen. Maar hopelijk verzoek ik niet de goden door dit nu op mijn blog te plaatsen.

Waserineens

En toen... waren we ineens nog een huisdier rijker... Zaterdag bij thuiskomst zat ie daar ineens. In zijn kooitje op de tafel. We kwamen net terug van een heerlijk dagje Overbridge met Niklaas, Danielle, Thymen en de familie Tuinstra. We waren stomverbaasd, maar Fien die al lang op bed had moeten liggen en een beetje huilerig thuiskwam, fleurde volledig op. Eindelijk had ze wat papa al een paar weken geleden had beloofd: haar eigen vogeltje. Hoewel ze haar (hebben we ons laten vertellen) eigenlijk K3 had willen noemen, hebben we toch gekozen voor Olafs input, en is het Waserineens geworden.
´s Avonds werd het mysterie van het parkietje echter opgelost toen Olaf en Niklaas nog even op stap gingen in Paramaribo. Zo bleek de familie Tuinstra ook een parkietje in een kooitje te hebben gevonden. Dit alles met dank aan MNO-collega´s Tabe en Matthijs.

Inmiddels is iedereen wel aan Waserineens gewend. Hoewel Puk daar wel wat dagen over heeft gedaan. Zo stond ie met zijn pootjes op tafel naar het beestje te loeren. Waserineens was echter totaal niet onder de indruk en floot vrolijk verder naar zijn soortgenootjes die hij overal om zich heen hoort fluiten.
Aangezien hier in Suriname iedereen met zijn vogel omgaat als wij in Nederland met onze honden, moeten Harry en Puk denk ik hun plaats gaan kennen. Zo is het hier heel gewoon om in plaats van een wandelingetje met de hond, er met je vogeltje in zijn kooitje op uit te gaan. Overal lopen ze en rijden ze op brommertjes rond met een vogelkooitje in de hand. Ik ben benieuwd hoe wij dat gaan doen, maar zoals iedereen weet: Olaf is er gek genoeg voor.

En dan verder. De Boskertjes zijn zondag met dikke tranen weer op het vliegtuig naar Nederland gestapt, maar wel met het plan om nog een keertje terug te komen. Het was dan ook erg gezellig en er valt hier bovendien nog van alles te zien. Als afscheidscadeau zijn ons tien maaltijden van de hand van Wagiyem in het vooruitzicht gesteld. Vanavond wacht ons de eerste. We zijn benieuwd. Als alles even lekker is als haar Saoto-soep, dan gaan we hier flink uitdijen...

Afgelopen vrijdag nog naar het Brokopondo-stuwmeer wezen kijken en naar Brownsberg. Na een helse tocht omhoog, vooral omdat de wegen vol met gaten zaten en blubberig waren door de vele regen, bereikten we zo laat de top dat het zinloos was om nog met Fien en Thymen erbij (Jaap was thuis bij Wagiyem) een heel stuk te gaan lopen naar de watervallen. Wel hebben we genoten van het fantastische uitzicht over het stuwmeer. Maar die tocht komt nog een ander keertje dus.

En zowaar, voor ik het vergeet, stond diezelfde vrijdag mijn allereerste stukje met zelfgenomen foto in De Ware Tijd. Het ging over de aanleg van de Commewijne-dijk. Maar ik zal er niet over gaan uitwijden, want het zegt jullie thuis toch niets.

Leuker is het om te horen dat ik zojuist samen met Gerdien hier vlakbij bij een schooltje ben gaan kijken. Dat weet Olaf op dit moment zelfs nog niet eens. Van maandag t/m vrijdag zouden Fien en Marit hier van 8 tot 12 terecht kunnen tussen allemaal Surinaamse kindjes verder. Het zag er erg leuk en schoon uit. Maar we moeten het nog even met de papa´s bespreken natuurlijk. Maar ik denk dat het voor Fien wel erg goed is. Dan zit ze straks nog eerder op school dan neefje Daniël, die een jaar ouder is. Want hier kunnen de kinderen al bij 3 jaar naar school en volgens de directrice is Fien die in juni 3 wordt, zelfs nu al welkom. Dit onderwerp wordt nog vervolgd.

Slaaptekort met de Boskertjes

Zo, even geleden maar daar zijn we weer. Het is zondagavond en iedereen (lees: Olaf, Niklaas en Danielle, de kids zijn naar bed) ligt hier voor pampus op de bank. Was een heftig weekendje, met name voor de heren die in Paramaribo flink de bloemetjes hebben buiten gezet. Ondanks de brakke toestand, vandaag nog wel een kijkje genomen bij Fort Nieuw-Amsterdam. Was erg mooi, maar helaas vonden de muskieten dat ook...
We zijn dus met z'n allen weer wat bulten rijker. Danielle had een fantastisch muskietenbeten-uitzuigapparaatje vanuit Nederland meegenomen, maar dat is inmiddels helaas gesneuveld. Of het echt werkte, is ook maar de vraag. Maar het zoog zo hard vacuum, dat de pijn erger werd dan de jeuk, in ieder geval prefereerde Danielle de pijn. Vandaag overigens weer een nieuwe tip gekregen: tijgerbalsum tegen de jeuk. Op naar de apotheek dus.
Inmiddels is ook de tweede container gearriveerd. We hangen dus nu op een heerlijk grote bank, met loungegedeelte eraan en Fien heeft nu ook eindelijk haar eigen bed. Voor het eerst is dat een bed, waar ze zelf in en uit kan stappen, maar dat laatste heeft ze nog niet zo goed in de gaten. Helaas, want zo 's morgens vroeg zou het toch wel heerlijk zijn als ze gewoon lekker op haar kamertje ging spelen en niet heel hard "mama!!!" zou roepen. Thymen, die bij haar op de kamer slaapt, merkt er wonderbaarlijk genoeg niks van als Fientje weer eens veel te vroeg wakker is en ronkt vrolijk verder.
Vorig weekend hebben we met de Boskers overigens flink de toerist uitgehangen. Bij Cola Kreek gerelaxed (de naam is echt heel toepasselijk, want het water ziet er inderdaad net uit als cola), Fort Zeelandia bekeken en bij het bekende hotel Torarica rondgehangen, waar de Boskertjes deze week overigens een paar nachtjes gaan slapen. Ook zijn we voor het eerst met een bootje de Surinamerivier overgestoken. Hoewel dat erg leuk was, vond ik het voor de kindertjes toch een klein beetje gevaarlijk, want stel je toch voor dat er iets fout gaat. Hoog op de boodschappenlijst staan nu dus ook zwemvestjes. (Hopelijk helpt iemand daar nog aan herinneren als ik straks even in Nederland terug ben).
Verder is het hier erg gezellig en genieten we van de heerlijke Saoto-soep die Wagiyem (onze Javaanse hulp in huis en oppas voor de kinderen) al een paar keer heeft klaargemaakt. Over het eten hier hebben we sowieso weinig te klagen. Alleen voor Danielle is het ietsje te pittig. Het zweet breekt haar keer op keer uit, maar gelukkig hebben we hier ook broodjes kaas...
Nou, hier houd ik het weer even bij. Na zo'n vermoeiend weekend duiken we vanavond vroeg onder de klamboe.

Telegraaf blog Vrouw

Hier even heel snel een kort berichtje, maar wel vernoemenswaardig. Vandaag staat mijn eerste Vrouw-blog op de website van De Telegraaf. Voor de nieuwsgierigen, zie: www.telegraaf.nl/vrouw/.

Dat geldt nog voor vandaag, want nu staat het speciaal aangekondigd. Voor wie het pas later leest, kan dit via www.telegraaf.nl/vrouw/vrouwblog/.