Waserineens

En toen... waren we ineens nog een huisdier rijker... Zaterdag bij thuiskomst zat ie daar ineens. In zijn kooitje op de tafel. We kwamen net terug van een heerlijk dagje Overbridge met Niklaas, Danielle, Thymen en de familie Tuinstra. We waren stomverbaasd, maar Fien die al lang op bed had moeten liggen en een beetje huilerig thuiskwam, fleurde volledig op. Eindelijk had ze wat papa al een paar weken geleden had beloofd: haar eigen vogeltje. Hoewel ze haar (hebben we ons laten vertellen) eigenlijk K3 had willen noemen, hebben we toch gekozen voor Olafs input, en is het Waserineens geworden.
´s Avonds werd het mysterie van het parkietje echter opgelost toen Olaf en Niklaas nog even op stap gingen in Paramaribo. Zo bleek de familie Tuinstra ook een parkietje in een kooitje te hebben gevonden. Dit alles met dank aan MNO-collega´s Tabe en Matthijs.

Inmiddels is iedereen wel aan Waserineens gewend. Hoewel Puk daar wel wat dagen over heeft gedaan. Zo stond ie met zijn pootjes op tafel naar het beestje te loeren. Waserineens was echter totaal niet onder de indruk en floot vrolijk verder naar zijn soortgenootjes die hij overal om zich heen hoort fluiten.
Aangezien hier in Suriname iedereen met zijn vogel omgaat als wij in Nederland met onze honden, moeten Harry en Puk denk ik hun plaats gaan kennen. Zo is het hier heel gewoon om in plaats van een wandelingetje met de hond, er met je vogeltje in zijn kooitje op uit te gaan. Overal lopen ze en rijden ze op brommertjes rond met een vogelkooitje in de hand. Ik ben benieuwd hoe wij dat gaan doen, maar zoals iedereen weet: Olaf is er gek genoeg voor.

En dan verder. De Boskertjes zijn zondag met dikke tranen weer op het vliegtuig naar Nederland gestapt, maar wel met het plan om nog een keertje terug te komen. Het was dan ook erg gezellig en er valt hier bovendien nog van alles te zien. Als afscheidscadeau zijn ons tien maaltijden van de hand van Wagiyem in het vooruitzicht gesteld. Vanavond wacht ons de eerste. We zijn benieuwd. Als alles even lekker is als haar Saoto-soep, dan gaan we hier flink uitdijen...

Afgelopen vrijdag nog naar het Brokopondo-stuwmeer wezen kijken en naar Brownsberg. Na een helse tocht omhoog, vooral omdat de wegen vol met gaten zaten en blubberig waren door de vele regen, bereikten we zo laat de top dat het zinloos was om nog met Fien en Thymen erbij (Jaap was thuis bij Wagiyem) een heel stuk te gaan lopen naar de watervallen. Wel hebben we genoten van het fantastische uitzicht over het stuwmeer. Maar die tocht komt nog een ander keertje dus.

En zowaar, voor ik het vergeet, stond diezelfde vrijdag mijn allereerste stukje met zelfgenomen foto in De Ware Tijd. Het ging over de aanleg van de Commewijne-dijk. Maar ik zal er niet over gaan uitwijden, want het zegt jullie thuis toch niets.

Leuker is het om te horen dat ik zojuist samen met Gerdien hier vlakbij bij een schooltje ben gaan kijken. Dat weet Olaf op dit moment zelfs nog niet eens. Van maandag t/m vrijdag zouden Fien en Marit hier van 8 tot 12 terecht kunnen tussen allemaal Surinaamse kindjes verder. Het zag er erg leuk en schoon uit. Maar we moeten het nog even met de papa´s bespreken natuurlijk. Maar ik denk dat het voor Fien wel erg goed is. Dan zit ze straks nog eerder op school dan neefje Daniël, die een jaar ouder is. Want hier kunnen de kinderen al bij 3 jaar naar school en volgens de directrice is Fien die in juni 3 wordt, zelfs nu al welkom. Dit onderwerp wordt nog vervolgd.