Zo, hè hè, Olaf is niet meer de enige die hier brood op de plank brengt.. Want ja, water en brood kan ik ieder geval kopen met mijn Surinaamse loon, maar willen we hiervan gaan leven, dan is het voorbij met de luxe.
Ik heb mijn eerste declaratie ingediend bij De Ware Tijd. Vijf stukken (de een wat groter dan de ander, maar toch) en 3 geplaatste foto´s: 350 SRD. Dat zegt niemand iets, maar deel het voor het gemak maar door 4.
Omgerekend in tijdsinvestering werk ik nu dus zwaar onder het Nederlandse minimumloon. 4 euro per uur ofzo.. (hopelijk blijft De Telegraaf dat een beetje compenseren)
Tja...
Ach voor hier is het een heel normaal salaris en ik vind het leuk om voor een Surinaamse krant aan de slag te zijn. En misschien zijn wij in Nederland wel heel erg verwend. Ik heb gehoord dat je hier bijvoorbeeld als universitair geschoold psycholoog voor een fulltime baan omgerekend 400 euro per maand verdient.
Als ik dat nu straks ook bij elkaar weet te scharrelen, dan hebben we in ieder geval een aardig zakcentje naast Olafs salaris...
vrijdag 30 april 2010
woensdag 28 april 2010
Werken op Koninginnedag
Olafs vader is weer thuis uit het ziekenhuis. Een hele opluchting, want wat was het deze twee weken vervelend dat we zo ver weg zaten. Olaf stond bijna op het punt een ticket naar Nederland te gaan boeken, toen het gelukkig steeds beter ging. Nog altijd is het heel vaag wat hem heeft gemankeerd, maar de artsen denken nu dat het een heftige reactie is geweest op de vaccinaties voor Suriname.
Op 10 juni moet het zover zijn. De tickets zijn al geboekt. Samen met Michiel komen ze dan naar ons toe. En we gaan er vooralsnog vanuit dat hij dan zover is opgeknapt dat de reis gewoon kan doorgaan. Een maandje eerder nog komt Simone kijken hoe we er hier bij zitten.
Koninginnedag zal dit jaar voor ons heel anders worden dan de afgelopen jaren. Geen Amsterdam, maar gelukkig ook geen Apeldoorn, zoals vorig jaar. Het is zelfs zo dat 30 april hier helemaal geen vrije dag is (na de onafhankelijkheid afgeschaft) en Olaf dus gewoon moet werken. De avond ervoor hebben we echter wel een receptie in de residentie van de Nederlandse ambassadeur hier en op 30 april ´s avonds geeft De Dijk een oranjeconcert bij hotel Torarica in Paramaribo. Dus een beetje oranjesfeer zullen we wel kunnen proeven.
Olaf is er in ieder geval helemaal klaar voor. Die is naar de kleermaker geweest en heeft zich een mooie oranje linnen broek en overhemd laten aanmeten. Foto´s volgen.
En verder:
We hadden van het weekend plotseling geen water meer. Wat bleek: er was een kikker geëlektrocuteerd in onze waterpomp.
We hebben een logé: Joepie. Zijn baasjes zijn twee dagen de jungle in en joepie (een malthezer leeuwtje volgens mij) mag nu even met Harry en Puk spelen.
Jaap groeit als kool. Bij de kinderart gemeten en gewogen: 70 cm lang en weegt al 8,8 kilo.
En er is net een antenne gebracht voor de televisie. Kunnen we eindelijk Surinaamse tv kijken en iedere avond het NOS Journaal, dat ook hier wordt uitgezonden. Daarnaast draaien hier kennelijk ook series als Gooische Vrouwen en Voetbalvrouwen. Dus we zijn straks weer helemaal bij.
Op 10 juni moet het zover zijn. De tickets zijn al geboekt. Samen met Michiel komen ze dan naar ons toe. En we gaan er vooralsnog vanuit dat hij dan zover is opgeknapt dat de reis gewoon kan doorgaan. Een maandje eerder nog komt Simone kijken hoe we er hier bij zitten.
Koninginnedag zal dit jaar voor ons heel anders worden dan de afgelopen jaren. Geen Amsterdam, maar gelukkig ook geen Apeldoorn, zoals vorig jaar. Het is zelfs zo dat 30 april hier helemaal geen vrije dag is (na de onafhankelijkheid afgeschaft) en Olaf dus gewoon moet werken. De avond ervoor hebben we echter wel een receptie in de residentie van de Nederlandse ambassadeur hier en op 30 april ´s avonds geeft De Dijk een oranjeconcert bij hotel Torarica in Paramaribo. Dus een beetje oranjesfeer zullen we wel kunnen proeven.
Olaf is er in ieder geval helemaal klaar voor. Die is naar de kleermaker geweest en heeft zich een mooie oranje linnen broek en overhemd laten aanmeten. Foto´s volgen.
En verder:
We hadden van het weekend plotseling geen water meer. Wat bleek: er was een kikker geëlektrocuteerd in onze waterpomp.
We hebben een logé: Joepie. Zijn baasjes zijn twee dagen de jungle in en joepie (een malthezer leeuwtje volgens mij) mag nu even met Harry en Puk spelen.
Jaap groeit als kool. Bij de kinderart gemeten en gewogen: 70 cm lang en weegt al 8,8 kilo.
En er is net een antenne gebracht voor de televisie. Kunnen we eindelijk Surinaamse tv kijken en iedere avond het NOS Journaal, dat ook hier wordt uitgezonden. Daarnaast draaien hier kennelijk ook series als Gooische Vrouwen en Voetbalvrouwen. Dus we zijn straks weer helemaal bij.
donderdag 22 april 2010
Ten strijde tegen de bijen
Inmiddels zijn we weer bijna een week in Suriname en al weer behoorlijk geacclimatiseerd. Toen we aankwamen, regende het de eerste twee dagen pijpenstelen, maar inmiddels is het behoorlijk heet. Als Fien ´s middags uit school komt, gaat dan ook meteen de bikini aan. Daarna vult ze zelf met de tuinslang het opblaasbadje. Dat moet iedere dag opnieuw. Zo is bekend dat de tijgermug, die dengue kan veroorzaken, eitjes legt in stilstaand water. En dat willen we natuurlijk niet hebben.
De proefdag op de peuterschool, vlak voordat we naar Nederland gingen, ging echter beter dan het deze week gaat. Nu is het wel iedere keer huilen als mama weggaat, maar gelukkig komt ze er wel vrolijk vandaan.
Deze week hebben we ook tot onze grote spijt ontdekt dat ons huis wel erg in trek is bij heel grote bijen/ wespen. Op meerdere plaatsen onder de dakrand hebben ze inmiddels hun eigen huisjes gebouwd. Gisterenavond samen met Olaf een poging gedaan hun onderkomens te vernietigen. Wij met de bezem, anti-insectenspray en muskietenkillerracket op oorlogspad. We dachten heel wat verwijderd te hebben, maar ze blijken nogal hardnekkig en beginnen doodleuk opnieuw met bouwen op de achtergebleven ruïnes. Nu maar de bestrijdingsdienst gebeld. Want we vinden het toch niet zo´n prettig idee. Zeker niet als je weet dat in Suriname ook de Braziliaanse bij, beter bekend als de Killerbee, huisvest. En wie wel eens naar National Geografic kijkt, weet zeker dat je die niet in de buurt wilt hebben.
En voor wie nog even wil zien, hoe hard de kinderen groeien, hieronder nog wat plaatjes
De proefdag op de peuterschool, vlak voordat we naar Nederland gingen, ging echter beter dan het deze week gaat. Nu is het wel iedere keer huilen als mama weggaat, maar gelukkig komt ze er wel vrolijk vandaan.
Deze week hebben we ook tot onze grote spijt ontdekt dat ons huis wel erg in trek is bij heel grote bijen/ wespen. Op meerdere plaatsen onder de dakrand hebben ze inmiddels hun eigen huisjes gebouwd. Gisterenavond samen met Olaf een poging gedaan hun onderkomens te vernietigen. Wij met de bezem, anti-insectenspray en muskietenkillerracket op oorlogspad. We dachten heel wat verwijderd te hebben, maar ze blijken nogal hardnekkig en beginnen doodleuk opnieuw met bouwen op de achtergebleven ruïnes. Nu maar de bestrijdingsdienst gebeld. Want we vinden het toch niet zo´n prettig idee. Zeker niet als je weet dat in Suriname ook de Braziliaanse bij, beter bekend als de Killerbee, huisvest. En wie wel eens naar National Geografic kijkt, weet zeker dat je die niet in de buurt wilt hebben.
En voor wie nog even wil zien, hoe hard de kinderen groeien, hieronder nog wat plaatjes
vrijdag 16 april 2010
Net op tijd weg
Zo, daar zit ik weer gewoon achter mijn computertje in Suriname dit verhaal te tikken. Gisteren weer thuis gekomen na een redelijk goede vlucht (het blijft in je eentje met twee kleine kinderen toch een hele onderneming). En we waren gelukkig net op tijd weg. Ik begreep dat de KLM uiteindelijk wel 60 procent van de vluchten heeft moeten schrappen vanwege de aswolk die vanuit IJsland zuidwaarts drijft. Maar op het moment dat wij vertrokken was er bij ons letterlijk nog geen vuiltje aan de lucht.
Wel ging ik weg met een dubbel gevoel nu plotseling sinds dinsdagavond Olafs vader in het ziekenhuis ligt met vermoedelijk een bacteriele infectie. De behandelend arts schatte de situatie niet zo ernstig in dat we niet weg zouden kunnen, dus ja, toch maar op het vliegtuig gestapt. Maar wel met een dubbel gevoel. Want natuurlijk wilde ik graag terug naar Olaf, maar eigenlijk ook weer niet in deze situatie. Nu maar hopen dat hij snel weer de oude wordt.
De twee weken Nederland waren ongelooflijk hectisch. Van hot naar her, maar wel erg gezellig allemaal. En nu dus weer hier, waar het werkelijk pijpenstelen regent en je ondertussen een natte rug hebt van het zweet. Niet alleen Olaf, maar ook Harry en Puk zijn gelukkig erg enthousiast dat we weer thuis zijn. Hoeft Harry niet meer dagelijks die rampzalige rit over de hobbelweg naar Stolkertsijver te maken. De arme hond wilde volgens Olaf twee dagen geleden echt niet meer in de auto springen. Waarschijnlijk wordt hij iedere keer kotsmisselijk van de rit naar Olafs werk.
Vanmorgen waren we overigens extreem vroeg uit de veren. Want ja, het was erop wachten: de jetlag. Fien wilde gisteren om 6 uur 's avonds heel graag naar bed (ja logisch, in Nederland was het al 23 uur). Maar ja, vannacht was ze dus ook doodleuk om 2.30 uur klaar wakker. Het ritme zal dus weer een beetje terug moeten komen.
Vandaag is haar vriendinnetje Marit jarig. Die is 3 geworden. In Nederland maar een cadeautje gekocht, want hier is dat een stuk lastiger. Weinig te koop en wat wel te koop is, is of Chinese rommel of gewoon erg duur.
En nog even over de reis. Volgens Olaf zat UB40 bij ons aan boord. En daar heb ik als journalist al die uren gewoon helemaal niets van gemerkt... Tja, dat krijg je met die kids he. Op de luchthaven werden ze opgehaald in een mega luxe geblindeerde wagen. Kennelijk spelen ze morgen. Dus wie weet kunnen we nog ergens kaartjes bemachtigen... Zou leuk zijn.
Wel ging ik weg met een dubbel gevoel nu plotseling sinds dinsdagavond Olafs vader in het ziekenhuis ligt met vermoedelijk een bacteriele infectie. De behandelend arts schatte de situatie niet zo ernstig in dat we niet weg zouden kunnen, dus ja, toch maar op het vliegtuig gestapt. Maar wel met een dubbel gevoel. Want natuurlijk wilde ik graag terug naar Olaf, maar eigenlijk ook weer niet in deze situatie. Nu maar hopen dat hij snel weer de oude wordt.
De twee weken Nederland waren ongelooflijk hectisch. Van hot naar her, maar wel erg gezellig allemaal. En nu dus weer hier, waar het werkelijk pijpenstelen regent en je ondertussen een natte rug hebt van het zweet. Niet alleen Olaf, maar ook Harry en Puk zijn gelukkig erg enthousiast dat we weer thuis zijn. Hoeft Harry niet meer dagelijks die rampzalige rit over de hobbelweg naar Stolkertsijver te maken. De arme hond wilde volgens Olaf twee dagen geleden echt niet meer in de auto springen. Waarschijnlijk wordt hij iedere keer kotsmisselijk van de rit naar Olafs werk.
Vanmorgen waren we overigens extreem vroeg uit de veren. Want ja, het was erop wachten: de jetlag. Fien wilde gisteren om 6 uur 's avonds heel graag naar bed (ja logisch, in Nederland was het al 23 uur). Maar ja, vannacht was ze dus ook doodleuk om 2.30 uur klaar wakker. Het ritme zal dus weer een beetje terug moeten komen.
Vandaag is haar vriendinnetje Marit jarig. Die is 3 geworden. In Nederland maar een cadeautje gekocht, want hier is dat een stuk lastiger. Weinig te koop en wat wel te koop is, is of Chinese rommel of gewoon erg duur.
En nog even over de reis. Volgens Olaf zat UB40 bij ons aan boord. En daar heb ik als journalist al die uren gewoon helemaal niets van gemerkt... Tja, dat krijg je met die kids he. Op de luchthaven werden ze opgehaald in een mega luxe geblindeerde wagen. Kennelijk spelen ze morgen. Dus wie weet kunnen we nog ergens kaartjes bemachtigen... Zou leuk zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)