Eindelijk in de jungle

Zo, na een lange radiostilte, hier weer eens een update. Druk druk geweest. Maar daar heb ik nu even tijd voor, aangezien Olaf, Michiel en hun ouders even de hort op zijn. Die zijn gistermorgen vroeg al met zn viertjes richting Nickerie, helemaal in het westen van Suriname vertrokken. Benieuwd hoe ze terugkeren, want ik ga daar voor geen goud naar toe. Het schijnt muggenoord nummer 1 te zijn. Een collega van Olaf stuurde onlangs een fotootje van zichzelf. Hij was in slaap gevallen met een ontbloot bovenlijf en grapte zelf dat hij het wereldrecord muggenbeten had verbroken; er zaten er iets van 400 alleen al op zijn rug!!!!
Nou merk je hier ook al dat de muskieten mij veel lekkerder vinden dan de rest van de familie, dus ik hoef niet zo nodig naar Nickerie en ben lekker met de kinderen en de hondjes thuis gebleven.
Nederland-Brazilië gekeken bij het Vat (zo´n beetje het Holland House van Paramaribo). Was natuurlijk beregezellig door die fantastische overwinning. Er zaten ook heel wat Brazilianen, maar die dropen toch al snel na het eindsignaal af.
De afgelopen weken heb ik weer heel wat meer van Suriname gezien. Zo zijn we met een bootje gaan varen om dolfijnen te spotten, die we overigens niet hebben gezien. Toen Michiel voor de tweede keer ging, sprongen ze volop voor de boot uit het water, dus wie weet moet ook de rest nog voor een herkansing gaan.
We zijn een kijkje gaan nemen in Domburg, de geboortegrond van Desi Bouterse, en op Frederiksdorp, een oude plantage waar je nu in de schitterende huisjes kunt logeren. Volgens de moeder van Gerdien het mooiste wat ze van Suriname had gezien. En het was ook aardig, maar het mooiste...
Nee het mooiste tot nu toe was voor mij toch de jungle. Vorig weekend zijn Olaf, Michiel en ik vier dagen het oerwoud ingegaan, terwijl opa en oma op Fien en Jaap pasten. Het was echt indrukwekkend. Hier is de natuur nog oppermachtig. We logeerden in hutjes op het piepkleine eilandje Apiapaati. Stromend water was daar alleen in de rivier, dus daar wasten we ons in en ook werd het toilet doorgespoeld met een emmer rivierwater.

Helaas had Olaf op dag twee al een vervelend ongelukje en kwamen we bij de Medische Zendingspost terecht. Hij had zijn linkerhiel tijdens het zwemmen bij de watervallen zo ernstig verwond aan een scherpe steen dat er vijf hechtingen in moesten.

Het gevolg was dat hij helaas ook niet meer mee kon op de jungletoer naar de Ananasberg (waar bovenop echt wilde ananassen groeien).

Gelukkig was daar wel onze gids Frits, die heel handig van takken voor Olaf twee krukken in elkaar wist te zetten zodat hij toch nog een beetje kon lopen. En zo kon hij toch ook nog mee naar een feestje in een van de dorpjes in de buurt. Hier was iemand overleden en dan is het in het binnenland zeven dagen feest. Gewapend met twee flessen whiskey gingen wij daarnaartoe en ja hoor, dat was genoeg om ook mee te mogen feesten.
Eenmaal weer thuis bleek Jaap in vier dagen tijd er weer twee tanden bij te hebben. Fien ging op woensdag Keti Koti (afschaffing van de slavernij) op haar schooltje vieren. Speciaal hiervoor had ik een speciaal Creools pakje voor haar gekocht. Op school was die dag ook een fotograaf, dus ik ben benieuwd naar het resultaat.
Donderdag met z´n allen even in de stad gaan kijken, want toen was het echt Keti Koti. Overal liepen mensen kleurrijk rond in Surinaamse klederdracht. En bij de Waterkant en het Onafhankelijkheidsplein stonden allemaal kraampjes waar je loempia´s en rijst ed kon halen. Heel leuk om te zien: voor mijn gevoel was het een soort Koninginnedag.
Nog een kleine week en dan gaan Michiel en zijn ouders weer naar Nederland. Wij volgens drie weken later. Wel heel fijn om dan iedereen weer te zien, maar voor de temperatuur kunnen we volgens mij op het moment beter hier blijven. Ik hoorde iets over 36 graden. En dat terwijl wij juist dachten in Nederland wat verkoeling te gaan vinden.