Frankrijk in de tropen

Ons mini-tripje naar Frans-Guyana zit er weer op, maar de kans is groot dat we nog wel een keertje in het buurland gaan kijken. Wat een verschil tussen Frans-Guyana en Suriname! Steek je de grens over van Albina naar St Laurent du Maroni, dan sta je ineens in Frankrijk. Zie daar niet alleen de Franse taal, nee ook de Gendarmerie, de euro (ja, helaas wel een beetje duur), goed onderhouden wegen, gelukkig niet overal rotzooi op straat, en ja, croissants, pain du chocolat en mosselen.

Op de heenweg hadden we wel een beetje pech (of noem het slecht voorbereid). Zo hadden we de veerpont op Albina, waarop de auto mee kon, net gemist en ging de volgende pas 3,5 uur later. Het werd daardoor behoorlijk doorpezen richting de ESA in Kourou, wat na de oversteek nog zo'n 200 km rijden was. En ja, als je dan haast hebt, dan zit er altijd wel iets tegen. Dus ook nu. Een half uur voor Kourou kregen we een klapband.

Nou ja, uiteindelijk waren we precies op tijd voor de lancering van de Ariane 5. Jammer was alleen dat heel veel mensen (en wij dus ook) vanaf de heuvel naar een proefopstelling van de verkeerde raket stonden te kijken en foto's stonden te maken.  En toen het aftellen (..trois, deux, un..) klaar was, leek het dus alsof er niets ging gebeuren. En ineens zagen we een heel stuk naar rechts wel een draagraket opstijgen. De gigantische lichtbol verdween in een paar seconden de ruimte in. Wat resteerde was heel veel geknetter.

Toen ontstond weer een klein probleempje, waar we niet op hadden gerekend: het vinden van een hotel. Eerst zelf even een paar rondjes door Kourou gereden, waar we niets konden vinden. Uiteindelijk een heel vriendelijke Fransman aangesproken die met ons van adres naar adres is gereden. De chambres bleken op plekjes te vinden, die hartstikke verstopt lagen. Maar overal kregen we te horen "complet" oftewel "vol". Vanwege de lancering waren er heel veel mensen, zelfs vanuit Europa, naar Kourou gekomen. Nou ja, uiteindelijk na 2 uur zoeken hadden we een bed.. pfff..

Voor vrijdag stonden Les Iles du Salut (drie eilanden, inclusief Duivelseiland) op het programma. Echt een aanrader. Een uur varen vanaf Kourou, waan je je er echt in het paradijs.

Een eeuw geleden zal dat wel anders zijn geweest, want toen deporteerde Frankrijk haar gedetineerden hier nog naartoe. Die mochten op de eilanden wel voor het grootste deel vrij rondlopen (lees: werken), want ontsnappen wast toch vrijwel onmogelijk. Dat wilde je ook niet proberen op een stukje hout tussen de vele haaien die er kennelijk rondzwemmen.
Er staat echter ook een echte gevangenis met piepkleine donkere hokjes die dienden als isoleercellen en waar je echt niet in opgesloten wilde zitten.
Nu staan er naast de oude gevangenis echter een hotel en vakantiehuisjes op het hoofdeiland en is het op dit voorheen duivelse oord nu genieten geblazen. Wij hebben er in ieder geval een heerlijk dagje doorgebracht.

Daarna scheurden we naar Cayenne, de hoofdstad van Frans-Guyana. Hier vonden we binnen no time in het hart van de stad, aan de Avenue Charles de Gaulle, een prima hotelletje. En ondanks dat we ons al op Les Iles du Salut tegoed hadden gedaan aan een hele maaltijd, kon Olaf de mosselen in Cayenne toch echt niet laten staan.

Zaterdagmorgen nog even de kleurrijke plaatselijke markt bezocht met volop groenten en fruit. Sandaaltjes voor Fien gekocht en wat leuks voor aan de muur.

Een wat minder leuke verrassing was echter dat we, toen we terug naar Suriname wilden, erachter kwamen dat de boot helemaal niet ging. Pas op zondag aan het einde van de middag zou de eerste autopont van St Laurent du Maroni weer richting Albina vertrekken. Maar zo lang konden we Fien en Jaap toch echt niet meer missen. Dat was dus even een tegenvaller.
Maar ook daar werd uiteindelijk een oplossing voor gevonden. Zo voeren wij met onze spulletjes in een klein bootje over en namen op Albina een taxi naar huis, terwijl wat collega's van Olaf in Tamanredjo in de auto sprongen voor een avondje stappen in Cayenne. Omdat onze auto nog voor Frankrijk verzekerd en wel aan de overkant stond, konden zij mooi die kant op.

lancering Ariane 5

Olaf en ik vertrekken morgen voor een paar daagjes naar het buurland Frans-Guyana in de hoop daar de lancering mee te gaan maken van de Arianne 5. Want zoals sommigen wellicht weten zit in de European Space Agency (ESA) in Kourou, Frans-Guyana. Ik ben erg benieuwd. De lancering staat gepland om half zeven 's avonds lokale tijd. En nu maar hopen dat het niet gigantisch gaat uitlopen, want volgens mij is dat nog wel eens het geval met die spaceshuttles...
Daarom hebben we naast de ESA ook nog maar wat andere dingetjes op het programma gezet zoals een bezoekje aan Duivelseiland. Daar werden vroeger de zwaarste criminelen naartoe gestuurd omdat ontsnappen bijna niet mogelijk was. Rondom het eiland zou het namelijk stikken van de haaien. Voor wie nog een beetje geschiedenisles wil: Alfred Dreyfus heeft er een tijd gezeten en de film Papillon gaat over Duivelseiland.
En dan willen we ook nog even gaan kijken in de hoofdstad Cayenne.
Frans-Guyana is overigens kennelijk hartstikke Frans. Betalen doen we er met de euro en de prijzen schijnen vergelijkbaar te zijn met die in Frankrijk. Dus een heel goedkoop uitje wordt het niet.
Dat was al duidelijk toen ik vandaag onze autoverzekering ging regelen voor aldaar. Die was niet te versmaden. Kon alleen per maand. Kosten: 185 euro voor WA-dekking en daarbij nog eens 80 US dollar wil je de boel all risk verzekeren... Maar ja, je wilt toch met een veilig gevoel op reis..
Hopelijk wordt het een leuk tripje.  Zie over een paar dagen ons verhaal.

Jaap 1 jaar

Jaap is 1! Gisteren even een klein, maar gezellig feestje gehouden voor onze grote jongen. Een kinderpartijtje met een poppenkast en op het menu eens geen nasi of bami, maar oerhollands:boerenkoolstamppot. En natuurlijk mocht Jaap een poging doen om zelf de kaarsjes op de cake uit te blazen. Jaap had echter meer interesse voor de slagroom, waar hij zijn handjes heerlijk in begroef.

Espanol básico I

Como esta? Yo soy estudiante. Enzovoorts... Er moet nog heel wat geleerd worden, maar de kop is eraf.
Vanavond zijn Olaf en ik bij onze eerste Spaanse les geweest. Een cursus, die hier geheel gratis wordt gegeven op de ambassade van Venezuela. En een beetje Spaans spreken is natuurlijk nooit weg.
Twee avonden per week zo´n twee maanden lang zitten we nu dus weer in de studiebanken. Aan de muren, ja je raadt het al, hangt overal de beeltenis van Hugo Chavez.
En niet alleen Spaans, maar ook nog wat geschiedenis geleerd vanavond. Zo was ik zeer verbaasd dat overal staat vermeld "Ambassade van de Bolivariaanse republiek van Venezuela". Misschien een beetje een domme vraag, maar ik stelde hem toch aan onze juf Els: "Bolivia en Venezuela zijn toch twee landen. Vanwaar dat Bolivariaanse?" En  dat was dus vanwege Simon Bolivar. Ik geef eerlijk toe dat de naam me wel bekend voorkwam, maar ik eigenlijk geen idee had wie Simon Bolivar nu weer precies was.
En hopelijk ben ik in ieder geval in Nederland niet de enige die dat niet wist. Maar wie nieuwsgierig is en ook nog wat wil leren vandaag, verwijs ik door naar wikipedia.

We hebben het gered

Gisteren moesten we er dan echt aan geloven: de 5 km dijkloop in Totness, Coronie. Samen met Carlo, een werkman hier op Palm Village en fanatiek hardloper, en zijn zoontje van 8 vertrokken we tegen enen naar Coronie. Carlo's zoontje deed mee met de wedstrijd voor de 7 tot 12-jarigen: de Engelse mijl (1,6 km).
Het was werkelijk onvoorstelbaar hoe hard die kinderen liepen. Sommigen gewoon op blote voeten of slippers over het asfalt, maar na een minuut of 6/7 kwamen de eersten al de finish over suizen.
Daarna waren wij aan de beurt. De start was een uur verlaat, dus wat betreft de felle zon was dat wel prettig. Alleen stonden we toen we eenmaal konden gaan rennen al wel zo'n twee uur op onze benen.
Uiteindelijk was het toch zwaar en heet. Onze exacte tijden weten we niet precies, maar Olaf finishte ergens in de 27 minuten. Bij mij stond het klokje op 30. Onderweg nog wel wat hilarische taferelen meegemaakt. Ergens tussen de 2 en 3 km, Olaf was daar toen al gepasseerd want die had niets gemerkt, staken er plotseling zo'n twintig schapen het looppad over.
Nou, uiteindelijk hebben we een t-shirt en medaille aan de loop overgehouden en waren we vooral blij dat we binnen waren. Onze metgezel Carlo was wel ietsje sneller dan wij. Hij was ergens in de 18 minuten gefinisht. Nogal een verschil ja, maar hij gaat dan ook volgende maand de marathon van Paramaribo lopen. Hij noemt dit "de sprint" ?!? haha..
De winnaar kwam geloof ik met 17 minuten over de eindstreep. En de beste vrouw liep de 5 km ook nog net onder de 20 minuten. Onvoorstelbaar, maar waar.
De prijsuitreiking na afloop moest flink worden afgeraffeld, want Coronie is het muskietendistrict van het land. Om klokslag 6 uur komt alles wat prikt tevoorschijn en was het dus wegwezen geblazen. Ach, voor ons maakte dat weinig uit. Voor die felbegeerde beker moeten we nog heel wat harder trainen.

Potje Surinaams voetbal

Gisteren zijn we voor de eerste keer naar een wedstrijd van het nationale Surinaamse voetbalelftal geweest. In de voorronde voor de Caribbean Cup die in december op Martinique wordt gespeeld nam Suriname het gisteren op tegen Curacao. De naam van de tegenstander was op het allerlaatste moment veranderd, want in de speelschema´s stond nog overal: de Nederlandse Antillen, maar die bestaan natuurlijk sinds dit weekend niet meer.
Maar daar zaten wij dus tussen vrijwel verder alleen maar Surinamers in het André Kamperveenstadion (ja, dat was een van de mannen die op 8 december 1982 zijn omgebracht). Heel leuk om een keer mee te maken, alhoewel het niveau van Nederland-Zweden wel een stukje hoger lag. Maar ja, dat is ook wel weer verklaarbaar als je bedenkt dat de voetballers hier geen profs zijn, maar allemaal amateurs die gewoon echt moeten werken voor de kost.
Wat wel opviel is dat er helemaal niemand in de Surinaamse kleuren was uitgedost. Terwijl je bij het Nederlands elftal struikelt over het oranje, zag je hier nergens een speciaal shirtje of een vlaggetje ofzo. En ook geen waves of toeters. Het publiek was behoorlijk rustig. Alleen die paar Nederlandse hooligans.. haha.. nee hoor Olaf heeft zich gedragen...
Uiteindelijk won Suriname in de extra tijd door een penalty (genomen door de keeper) met 2-1, dus ging iedereen opgetogen naar huis. Vrijdag staat wedstrijd nummer 2 op het programma tegen St Lucia en dan volgt zondag Guyana nog. De beste zes van de vier poules gaan uiteindelijk door naar de eindstrijd van de Caribbean Cup.

Bijzondere 10-10-10

Gisteren was het toch wel even erg jammer dat we niet in Nederland waren. Als we hadden geweten welke bijzondere gebeurtenissen er allemaal op 10-10-10 in Arnhem stonden te wachten, hadden we vast en zeker overwogen om op het vliegtuig te stappen.


Maar vooraf wisten we van niets. En Marjette natuurijk ook niet, want het was anderhalve week te vroeg. Maar de vliezen braken toch echt. Nogmaals van harte met jullie zoon Mees, die op deze unieke datum, besloot de wereld te komen bekijken.

Maar daar bleef het niet bij. Terwijl wij net als iedereen dachten dat Francisca en Rik gewoon een gezellig feestje zouden geven omdat ze al 12,5 jaar lief en leed delen, bleken ze stiekem alles te hebben geregeld voor een fantastische bruiloft. Wel heel jammer dat we dit feest hebben gemist. Maar ook hier namens ons nog heel veel felicitaties en geluk met z´n drietjes verder.

Nee, hier was het geen feest, maar een gewone rustige zondag. We zijn nog even gaan kijken bij een expositie van kunstenaar Erwin de Vries in Paramaribo. Hij heeft ook tal van beelden gemaakt in de openbare ruimte in Amsterdam, dus is geen onbekende. Volgens kenners wordt hij vergeleken met Corneille. Het was zeker aardig en ik zou best een werk van hem aan de muur willen hebben hangen, maar de prijzen bleken toch enigszins boven ons budget.

Thuis hebben we dus meteen Fien maar aan het schilderen gezet. Een stuk goedkoper en voor ons natuurlijk ook heel bijzonder.

Jaap loopt!!!

En dan eindelijk is er het grote nieuws: Jaap loopt! Of althans, hij heeft zijn eerste losse stapjes gezet. Een paar keer vandaag. Nog wel wat wiebelig, zonder handje van papa of mama of houvast aan de tafel, maar toch telkens drie of vier stapjes en dan boem op z'n kont.
Papa en mama zijn natuurlijk zo trots dat dit enkele nieuwsfeitje een update van deze weblog waard is.
Want de verdere hotlines van deze week vallen bij Jaaps eerste stapjes natuurlijk in het niet.

Afgelopen weekend hebben we het MNO-familie-feest op Fort Nieuw-Amsterdam gehad. Zo'n 800 man, sport en spel, muziek, goed eten en drinken en veel te doen voor de kinderen (oa een schuimbaan), dus dat was wel erg geslaagd..
Verder heeft Puk begin deze week een vieze grote rat gedood die in onze vuilnis zat te wroeten. Wat een killersinstinct!
En Fientje gaat sinds deze week weer naar school, wat ze zelf erg leuk vindt.
Verder weinig nieuws onder de zon. Tot de volgende keer!