We hebben het gered

Gisteren moesten we er dan echt aan geloven: de 5 km dijkloop in Totness, Coronie. Samen met Carlo, een werkman hier op Palm Village en fanatiek hardloper, en zijn zoontje van 8 vertrokken we tegen enen naar Coronie. Carlo's zoontje deed mee met de wedstrijd voor de 7 tot 12-jarigen: de Engelse mijl (1,6 km).
Het was werkelijk onvoorstelbaar hoe hard die kinderen liepen. Sommigen gewoon op blote voeten of slippers over het asfalt, maar na een minuut of 6/7 kwamen de eersten al de finish over suizen.
Daarna waren wij aan de beurt. De start was een uur verlaat, dus wat betreft de felle zon was dat wel prettig. Alleen stonden we toen we eenmaal konden gaan rennen al wel zo'n twee uur op onze benen.
Uiteindelijk was het toch zwaar en heet. Onze exacte tijden weten we niet precies, maar Olaf finishte ergens in de 27 minuten. Bij mij stond het klokje op 30. Onderweg nog wel wat hilarische taferelen meegemaakt. Ergens tussen de 2 en 3 km, Olaf was daar toen al gepasseerd want die had niets gemerkt, staken er plotseling zo'n twintig schapen het looppad over.
Nou, uiteindelijk hebben we een t-shirt en medaille aan de loop overgehouden en waren we vooral blij dat we binnen waren. Onze metgezel Carlo was wel ietsje sneller dan wij. Hij was ergens in de 18 minuten gefinisht. Nogal een verschil ja, maar hij gaat dan ook volgende maand de marathon van Paramaribo lopen. Hij noemt dit "de sprint" ?!? haha..
De winnaar kwam geloof ik met 17 minuten over de eindstreep. En de beste vrouw liep de 5 km ook nog net onder de 20 minuten. Onvoorstelbaar, maar waar.
De prijsuitreiking na afloop moest flink worden afgeraffeld, want Coronie is het muskietendistrict van het land. Om klokslag 6 uur komt alles wat prikt tevoorschijn en was het dus wegwezen geblazen. Ach, voor ons maakte dat weinig uit. Voor die felbegeerde beker moeten we nog heel wat harder trainen.