Net op tijd weg

Zo, daar zit ik weer gewoon achter mijn computertje in Suriname dit verhaal te tikken. Gisteren weer thuis gekomen na een redelijk goede vlucht (het blijft in je eentje met twee kleine kinderen toch een hele onderneming). En we waren gelukkig net op tijd weg. Ik begreep dat de KLM uiteindelijk wel 60 procent van de vluchten heeft moeten schrappen vanwege de aswolk die vanuit IJsland zuidwaarts drijft. Maar op het moment dat wij vertrokken was er bij ons letterlijk nog geen vuiltje aan de lucht.
Wel ging ik weg met een dubbel gevoel nu plotseling sinds dinsdagavond Olafs vader in het ziekenhuis ligt met vermoedelijk een bacteriele infectie. De behandelend arts schatte de situatie niet zo ernstig in dat we niet weg zouden kunnen, dus ja, toch maar op het vliegtuig gestapt. Maar wel met een dubbel gevoel. Want natuurlijk wilde ik graag terug naar Olaf, maar eigenlijk ook weer niet in deze situatie. Nu maar hopen dat hij snel weer de oude wordt.
De twee weken Nederland waren ongelooflijk hectisch. Van hot naar her, maar wel erg gezellig allemaal. En nu dus weer hier, waar het werkelijk pijpenstelen regent en je ondertussen een natte rug hebt van het zweet. Niet alleen Olaf, maar ook Harry en Puk zijn gelukkig erg enthousiast dat we weer thuis zijn. Hoeft Harry niet meer dagelijks die rampzalige rit over de hobbelweg naar Stolkertsijver te maken. De arme hond wilde volgens Olaf twee dagen geleden echt niet meer in de auto springen. Waarschijnlijk wordt hij iedere keer kotsmisselijk van de rit naar Olafs werk.
Vanmorgen waren we overigens extreem vroeg uit de veren. Want ja, het was erop wachten: de jetlag. Fien wilde gisteren om 6 uur 's avonds heel graag naar bed (ja logisch, in Nederland was het al 23 uur). Maar ja, vannacht was ze dus ook doodleuk om 2.30 uur klaar wakker. Het ritme zal dus weer een beetje terug moeten komen.
Vandaag is haar vriendinnetje Marit jarig. Die is 3 geworden. In Nederland maar een cadeautje gekocht, want hier is dat een stuk lastiger. Weinig te koop en wat wel te koop is, is of Chinese rommel of gewoon erg duur.
En nog even over de reis. Volgens Olaf zat UB40 bij ons aan boord. En daar heb ik als journalist al die uren gewoon helemaal niets van gemerkt... Tja, dat krijg je met die kids he. Op de luchthaven werden ze opgehaald in een mega luxe geblindeerde wagen. Kennelijk spelen ze morgen. Dus wie weet kunnen we nog ergens kaartjes bemachtigen... Zou leuk zijn.