Sinterklaasliedjes in de tropische hitte

Nog 3 nachtjes... Het komt nu echt dichtbij en dat is wel te merken. Iedereen is onrustig. Ook niet zo gek, want we rennen en vliegen van hot naar her, van ons bijna lege huis naar het consulaat, naar de dierenarts en ga zo maar door. Ik zal blij zijn als we in het vliegtuig zitten. Al ben ik dan wat vergeten, dan valt er toch niks meer aan te doen.

Gisteren naar Amsterdam geweest om de visums op te halen bij het Surinaamse consulaat. Olaf had ons al gewaarschuwd voor het lange wachten in een bedompte bomvolle omgebouwde garage, waar continu vage luikjes en deuren open en weer dicht gaan en je uiteindelijk de benodigde stempels in je paspoort krijgt. Mits je op tijd bent tenminste. Want om 12 uur gaan de luiken gewoon dicht. Is jouw nummertje dan nog niet aan de beurt geweest, is het pech gehad. Kom de volgende dag maar terug.

Wij (ik, oma Carien, Fien en Jaap) dus al vroeg op pad naar Amsterdam. Verkleumd, buiten was het zwaar onder nul, voegden we ons bij de andere wachtenden om 2 uur later oververhit naar buiten te komen. Met de verwarming op standje 10 en zeventig man in een ruimte van pak 'm beet 8 bij 5 meter wilden ze ons daar vast al een beetje voorbereiden op de tropen. Fien leek zich echter nergens aan te storen. Na even de kat uit de boom te hebben gekeken, besloot ze alle Surinamegangers te gaan vermaken. Natuurlijk eindigde haar liedjesrepertoire weer in "Sinterklaas kapoentje..."

Gisteren was Fiens laatste oppasdagje bij "oma" Jetty (dat werd dus een middagje) en vandaag het laatste dagje bij het kinderdagverblijf. Een beetje zielig is het wel, want ze lijkt zeker te snappen dat we weg gaan. Bij Het Kuikentje vandaag 'getrakteerd' op leuke ringetjes met roze en paarse vlindertjes en hartjes voor de meisjes en piratenstuiterballen voor de jongetjes.

Van de leidsters hoorde ik dat Fien heel treurig had verteld dat ze hen niet meer zou zien om vervolgens toch heel enthousiast te zeggen dat ze snel met het vliegtuig naar papa ging. Haar vriendinnetje Laura kreeg bij het afscheid een heel dikke knuffel.

De komende twee dagen nog even de puntjes op de i zetten en dan gaat het gebeuren. Waarschijnlijk komt het volgende stukje dan echt uit Suriname!

humor?

En soms is daar dan ineens een dag waarop je het even helemaal niet meer ziet zitten. Vandaag dus. Als ik op het stadhuis een gezinsuitreksel (nodig voor de visums van de kinderen) aan het aanvragen ben, gaat mijn telefoon. Olaf. "De bakfiets is gejat." Van de scheepswerf, zo luidt het verhaal, waar onze huisraad klaar staat voor transport. Ik baal als een stekker, net als Olaf. In de bakfiets zitten ook nog eens de autostoel van Fien en een grote rugzak vol spullen.
Twee uur later gaat opnieuw de telefoon. Collega R. van het MNO-kantoor in Nieuw-Vennep. "Niets aan de hand. Grapje." Wat een lollige types werken daar zeg! En bedankt. Het stressniveau ligt hier nog niet hoog genoeg hoor!

Omdat ik toch op het stadhuis ben, besluit ik het hele gezin maar meteen per 30 januari uit te schrijven. Ik blijk gewoon voor Olaf te kunnen tekenen. Lijkt hartstikke handig, hoeft hij dat niet helemaal vanuit daar te regelen.
Maar de werkelijkheid is weer eens anders.
Uitschrijving in Nederland zorgt er kennelijk voor dat er problemen gaan ontstaan met zijn AOW-opbouw. Ik snap er werkelijk niets meer van. Mijn huidige zorgverzekeraar en andere organisaties willen bij opzegging allemaal een uitschrijving zien, want anders moet ik gewoon het hele jaar dokken. Dus, wat nu? Heerlijk, hoe goed alles geregeld qua informatie en adviezen via MNO.

Een heel sjagrijnig dagje dus. Maar wel met een goede afsluiting. Zo zijn Hans en Madina ´s avonds de trotse ouders geworden van Simon. Van harte gefeliciteerd!!

En om de enthousiaste Suriname-stemming er weer wat in te krijgen heeft Olaf beloofd een zwembad in de tuin te gaan regelen. Een hoge bak met een trapje, dat wegneembaar is. De kinderen kunnen er dus niet zomaar invallen en we hoeven ons ook geen zorgen te maken dat Harry ons zwembad omtovert in een modderpoel.

ballen op blote voeten

"We zullen doorgaan, met het zweet op ons gezicht (..) We zullen doorgaan tot we weer samen zijn"... Pfffffffffffffffffffff....... Zo, even tijd om adem te halen en dan weer verder dus. Nog 12 dagen en dan zit ik heerlijk op m´n gat onder de brandende zon even helemaal niks te doen. Ik kan geen verhuisdoos meer zien, heb pijn in m´n rug van het sjouwen en heb het idee dat ik dagen zou kunnen slapen.

Maar een lichtpuntje: onze huisraad (of in ieder geval een deel daarvan) is onderweg naar Suriname! Helaas voor Olaf zonder zijn voetbalschoenen, die plotseling op zondagavond nog ergens vandaan getoverd moesten worden. Op het laatste moment nog overal gezocht. In dozen, ver weg gestopt in de kelder van zijn ouders, maar tevergeefs... Maar Olaf, niet getreurd! Volgens Michiel heb je ze helemaal niet nodig, want voetballen doen ze daar vast op blote voeten :). En ach, anders is het misschien maar beter ook. Want of de collega´s van MNO, die daar een team willen oprichten, op onze wilde karateka zitten te wachten, is maar de vraag...

Afijn, geen voetbalschoenen dus, wel een heleboel andere spullen zullen de komende weken op volle zee richting Suriname koers zetten. En dat alles met dank aan Marc en Ben en Michiel, Michiel en Michel, die me met hun inpakvaardigheden en spierballen flink uit de brand hebben geholpen.

Ons huis is nu dus helemaal ontmanteld. Nog wel een tafel om aan te eten, maar geen stoel meer om op te zitten. De bank staat er nog wel, dus dat wordt gewoon met het bord op schoot. Alleen jammer dan dat de televisie ook is verdwenen. Maar gelukkig heb ik een lieve schoonmoeder, die goed voor ons zorgt en waar we gewoon mogen aanschuiven.

Maar voordat de reis kan beginnen, moet er nog heel wat gebeuren. Zo moet de rest van het huis leeg, moeten de hondjes nog gezondheidsverklaringen krijgen voor de vlucht, moeten er nog visums worden opgehaald op het consulaat van Suriname in Amsterdam, moeten we ons uitschrijven bij de gemeente en ga zo maar door. Nog genoeg te doen dus.

Ondertussen is Olaf nog steeds erg enthousiast. Hij heeft al een Surinaamse (Marietje) geregeld, die komt schoonmaken en eventueel ook op Fien en Jaap kan passen. En komend weekend gaat hij met collega´s echt diep het oerwoud in om de jungle te verkennen.

De eerste bezoekers lijken zich ook al te gaan aandienen. Niklaas, Danielle en Thijmen willen zo´n twee weken na ons op het vliegtuig stappen om Paramaribo onveilig te maken. Gezellig hoor!!!

Olaf here we come

Zaterdag 30 januari gaat het dan eindelijk gebeuren. De tickets zijn geboekt. De spanning neemt toe, maar het is ook fijn eindelijk te weten waar we aan toe zijn en natuurlijk om Olaf weer te zien.

Nog 2 weken dus om hier de boel goed af te ronden. Goed nieuws: het huis is per 1 februari verhuurd. Toevallig ook aan een expatgezinnetje met 2 kleine kinderen uit Groot-Brittannie.

Ons huis hier in Arnhem ziet er momenteel uit alsof er een bom is ontploft. Ik heb de grote hutkoffers van zolder naar beneden gehaald om in te pakken, maar in de woonkamer kun je je kont nu bijna niet meer keren. Dit weekend moet ik er even flink tegenaan, want maandag staan de verhuizers op de stoep die alle spullen komen halen die met de zeecontainer richting Suriname worden verscheept. Gelukkig komen Marc en Ben een handje helpen.

Aan inpakken heb ik altijd al een gruwelijke hekel gehad. Waarschijnlijk omdat ik er gewoon slecht in ben. Voor een vakantie sta ik altijd al met de handen in het haar en doe ik dat het liefste een uur voor vertrek. Maar ja dat kan nu absoluut niet.
We maken ons ook een beetje zorgen of alles wel onbeschadigd overkomt. Want Olaf hoort van collega's op het werk dat transport per zeecontainer zo'n beetje de grofste vorm van transport is. Ik zie al voor me hoe er door ruwe zeebonken onder de tatoeages gesmeten en gegooid wordt met onze mooie oude schommelstoel...
Toevallig wipte Erik vandaag langs en die had een goed idee: meteen 2 grote rollen noppenfolie besteld. Dus hopelijk gaat de schade meevallen.

Voor Olaf is in Suriname inmiddels het "gewone" leven begonnen, althans hij is nu druk aan het werk aan het project waarvoor we die kant op komen. Vroeg op en weer vroeg naar bed. Hij beweert in ieder geval dat ie regelmatig rond 9 uur 's avonds het bed instapt. Goed slapen wil in de hitte (hij zet de airco 's nachts uit om te wennen aan de warmte) alleen nog niet echt lukken.
Hier thuis valt dat ook niet altijd mee. Hoewel Fien overdag hartstikke vrolijk is, is ze de laatste 2 weken een paar keer 's nachts huilend wakker geworden terwijl ze normaal altijd prima slaapt. Ook zij zal wel voelen dat er wat op stapel staat en natuurlijk dat papa al een tijdje weg is. Ben benieuwd hoe dat de komende weken verder gaat als het huis met de dag leger wordt en wij vlak voor vertrek waarschijnlijk ergens anders gaan slapen.

hoerententen

Ok. Het is denk ik de hoogste tijd om op het vliegtuig te stappen. Manlief gisteren weer met de collega's op stap geweest en 3x raden waar naartoe... Juist. "Tja, naar wat voor clubs ga je anders met vrijwel alleen maar vrijgezelle kerels..." aldus Olaf met natuurlijk de gewenste bevestiging dat hij totaal niet geinteresseerd is in die dames en vol verwachting op zn eigen meisje zit te wachten. Afijn dat geloven we maar.

Het verschil tussen Suriname en Nederland lijkt met de dag groter te worden. In Arnhem woedt momenteel een soort sneeuwstorm en de volgens de voorspellingen gaat dat wel tot morgenochtend duren.

Vandaag is de vader van Olaf jarig. 76 al weer. Druk is het niet, want het ene telefoontje na het andere komt binnen van familie en vrienden die het niet zien zitten om de weg op te gaan. Maar gelukkig zijn Fien, Jaap en ik er nog wel bij en smaakt de door Olafs moeder zelfgebakken taart prima.

Oud en nieuw, afscheid van Olaf

Afgelopen zaterdag was het dan zover. Maandenlang had het nog zo ver weg geleken, maar uiteindelijk komt het moment er natuurlijk toch. Olaf stapte op het vliegtuig naar Suriname. Dagen hebben we er tegenaan zitten hikken - ik was al bang dat we mooi materiaal zouden gaan vormen voor "Hello Goodbye"- maar op Schiphol hield iedereen zich groot.

Op de terugweg in de auto kwamen we nog terecht in een flinke sneeuwbui. Heel bizar om dan te bedenken dat Olaf over 9 uurtjes de klamme warmte in zou stappen.

Oud & nieuw bij Rik en Sis gevierd. Meteen een mooi moment voor Olaf om de meeste vrienden dag te zeggen. Was erg gezellig en heerlijk met champagne in een warm badje in de sneeuw. Natuurlijk weer veel te veel lekkere hapjes (die konden er nog wel bij, bij die overgebleven zwangerschapskilo's.. grrr..), dus het nieuwe jaar moet beginnen met een strak regime.. Of de overbuurman van Rik en Sis (een politieman begrijp ik) het ook zo gezellig vond, valt nog even te bezien. Kennelijk hadden de heren iets te zwaar vuurwerk ingeslagen en Kaboem.. daar gingen de ruitjes van de voordeur..

Tja en nu is Olaf dus weg. Maar beter ook, want de laatste dagen in Nederland liep ie volkomen gestresst rond vanwege alles wat nog geregeld moest en moet worden. Werd ik 's nachts wakker omdat hij ongelooflijk diep lag te zuchten.

Maar aangekomen in Suriname lijkt hij dat allemaal van zich te hebben afgeschud. Hij is razend enthousiast over het land en de relaxte mensen.
Op vliegveld Zanderij was de hitte bij aankomst kennelijk zo verzengend dat ie direct al zn kleren uit had willen gooien, maar de tropische temperatuur begint langzaam te wennen. Bij het eten (tot nu toe continu in eettentjes) likt ie z'n vingers af en voor zover ik heb gehoord is ie tot nu toe alleen maar heel vriendelijke mensen tegengekomen. Links rijden is nog even wennen. Niet alleen vanwege het links rijden op zich, maar ook omdat alles in de auto andersom zit. Zo zet ie met regelmaat de ruitenwissers aan als ie zn knipperlicht uit wil zetten en ook de versnellingsbak zit aan de andere kant..

Een klein beetje zorgen over hem maak ik me hier wel. Niet alleen vanwege het verkeer, maar ook vanwege z'n avonturiersinstinct. Zo is ie al flink de bush bush ingereden. Een keer stond daar op een open plek midden in het oerwoud plots een container, waar een kerel uit kwam lopen.. (ik zou meteen denken: o, nee wegwezen.. vast niet pluis.. is iemand geliquideerd ofzo), maar nee Olaf spreekt de man met slechts 1 tand doodleuk aan. Was kennelijk hele vriendelijke kerel. Is bij hem in de auto gestapt en zijn ze samen nog een stukje verder gereden door de jungle tot aan het water, waar die vent een bootje had liggen. Binnenkort gaat ie een stukje met hem varen...

Olaf is trouwens inmiddels uit het hotel gecheckt en slaapt al in ons huis, waarover hij ook zeer te spreken is. Het is een heel ruime bungalow op zo'n 20 minuten rijden van Paramaribo. Hij heeft inmiddels al een klusjesman geregeld die rond het terrein een heel hekwerk gaat plaatsen, zodat Harry en Puk daar ook vrolijk buiten rond kunnen lopen.

Tja en hier gewoon thuis in Arnhem is het druk druk druk met voor de kinderen en de honden zorgen en al het geregel daarnaast. Het huis staat te koop, maar de kijkers laten nogal op zich wachten. Dus proberen we het nu te gaan verhuren. Daarnaast is het inpakken geblazen, want de ene helft aan spullen moet in de container richting Suriname verscheept worden en de andere helft slaan we op bij familie en vrienden. Het huis van die arme ouders van Olaf is bijna al met allerlei dozen van ons gebarricadeerd...