Oud en nieuw, afscheid van Olaf

Afgelopen zaterdag was het dan zover. Maandenlang had het nog zo ver weg geleken, maar uiteindelijk komt het moment er natuurlijk toch. Olaf stapte op het vliegtuig naar Suriname. Dagen hebben we er tegenaan zitten hikken - ik was al bang dat we mooi materiaal zouden gaan vormen voor "Hello Goodbye"- maar op Schiphol hield iedereen zich groot.

Op de terugweg in de auto kwamen we nog terecht in een flinke sneeuwbui. Heel bizar om dan te bedenken dat Olaf over 9 uurtjes de klamme warmte in zou stappen.

Oud & nieuw bij Rik en Sis gevierd. Meteen een mooi moment voor Olaf om de meeste vrienden dag te zeggen. Was erg gezellig en heerlijk met champagne in een warm badje in de sneeuw. Natuurlijk weer veel te veel lekkere hapjes (die konden er nog wel bij, bij die overgebleven zwangerschapskilo's.. grrr..), dus het nieuwe jaar moet beginnen met een strak regime.. Of de overbuurman van Rik en Sis (een politieman begrijp ik) het ook zo gezellig vond, valt nog even te bezien. Kennelijk hadden de heren iets te zwaar vuurwerk ingeslagen en Kaboem.. daar gingen de ruitjes van de voordeur..

Tja en nu is Olaf dus weg. Maar beter ook, want de laatste dagen in Nederland liep ie volkomen gestresst rond vanwege alles wat nog geregeld moest en moet worden. Werd ik 's nachts wakker omdat hij ongelooflijk diep lag te zuchten.

Maar aangekomen in Suriname lijkt hij dat allemaal van zich te hebben afgeschud. Hij is razend enthousiast over het land en de relaxte mensen.
Op vliegveld Zanderij was de hitte bij aankomst kennelijk zo verzengend dat ie direct al zn kleren uit had willen gooien, maar de tropische temperatuur begint langzaam te wennen. Bij het eten (tot nu toe continu in eettentjes) likt ie z'n vingers af en voor zover ik heb gehoord is ie tot nu toe alleen maar heel vriendelijke mensen tegengekomen. Links rijden is nog even wennen. Niet alleen vanwege het links rijden op zich, maar ook omdat alles in de auto andersom zit. Zo zet ie met regelmaat de ruitenwissers aan als ie zn knipperlicht uit wil zetten en ook de versnellingsbak zit aan de andere kant..

Een klein beetje zorgen over hem maak ik me hier wel. Niet alleen vanwege het verkeer, maar ook vanwege z'n avonturiersinstinct. Zo is ie al flink de bush bush ingereden. Een keer stond daar op een open plek midden in het oerwoud plots een container, waar een kerel uit kwam lopen.. (ik zou meteen denken: o, nee wegwezen.. vast niet pluis.. is iemand geliquideerd ofzo), maar nee Olaf spreekt de man met slechts 1 tand doodleuk aan. Was kennelijk hele vriendelijke kerel. Is bij hem in de auto gestapt en zijn ze samen nog een stukje verder gereden door de jungle tot aan het water, waar die vent een bootje had liggen. Binnenkort gaat ie een stukje met hem varen...

Olaf is trouwens inmiddels uit het hotel gecheckt en slaapt al in ons huis, waarover hij ook zeer te spreken is. Het is een heel ruime bungalow op zo'n 20 minuten rijden van Paramaribo. Hij heeft inmiddels al een klusjesman geregeld die rond het terrein een heel hekwerk gaat plaatsen, zodat Harry en Puk daar ook vrolijk buiten rond kunnen lopen.

Tja en hier gewoon thuis in Arnhem is het druk druk druk met voor de kinderen en de honden zorgen en al het geregel daarnaast. Het huis staat te koop, maar de kijkers laten nogal op zich wachten. Dus proberen we het nu te gaan verhuren. Daarnaast is het inpakken geblazen, want de ene helft aan spullen moet in de container richting Suriname verscheept worden en de andere helft slaan we op bij familie en vrienden. Het huis van die arme ouders van Olaf is bijna al met allerlei dozen van ons gebarricadeerd...