humor?

En soms is daar dan ineens een dag waarop je het even helemaal niet meer ziet zitten. Vandaag dus. Als ik op het stadhuis een gezinsuitreksel (nodig voor de visums van de kinderen) aan het aanvragen ben, gaat mijn telefoon. Olaf. "De bakfiets is gejat." Van de scheepswerf, zo luidt het verhaal, waar onze huisraad klaar staat voor transport. Ik baal als een stekker, net als Olaf. In de bakfiets zitten ook nog eens de autostoel van Fien en een grote rugzak vol spullen.
Twee uur later gaat opnieuw de telefoon. Collega R. van het MNO-kantoor in Nieuw-Vennep. "Niets aan de hand. Grapje." Wat een lollige types werken daar zeg! En bedankt. Het stressniveau ligt hier nog niet hoog genoeg hoor!

Omdat ik toch op het stadhuis ben, besluit ik het hele gezin maar meteen per 30 januari uit te schrijven. Ik blijk gewoon voor Olaf te kunnen tekenen. Lijkt hartstikke handig, hoeft hij dat niet helemaal vanuit daar te regelen.
Maar de werkelijkheid is weer eens anders.
Uitschrijving in Nederland zorgt er kennelijk voor dat er problemen gaan ontstaan met zijn AOW-opbouw. Ik snap er werkelijk niets meer van. Mijn huidige zorgverzekeraar en andere organisaties willen bij opzegging allemaal een uitschrijving zien, want anders moet ik gewoon het hele jaar dokken. Dus, wat nu? Heerlijk, hoe goed alles geregeld qua informatie en adviezen via MNO.

Een heel sjagrijnig dagje dus. Maar wel met een goede afsluiting. Zo zijn Hans en Madina ´s avonds de trotse ouders geworden van Simon. Van harte gefeliciteerd!!

En om de enthousiaste Suriname-stemming er weer wat in te krijgen heeft Olaf beloofd een zwembad in de tuin te gaan regelen. Een hoge bak met een trapje, dat wegneembaar is. De kinderen kunnen er dus niet zomaar invallen en we hoeven ons ook geen zorgen te maken dat Harry ons zwembad omtovert in een modderpoel.