Monkeyshit

En na dit vorige, ietwat trieste verkeersdodenverhaal, nu nog even heel hard lachen... en jawel, natuurlijk om Olaf. Die bracht gisteren met wat collega's een bezoekje aan Moengo in oostelijk Suriname en stopte onderweg om de onderkomens van wat bewoners langs de route te bekijken. Jawel, ze hadden daar een aapje als huisdier. En natuurlijk maakte Olaf kennis met dit o zo lieve beestje. De foto's spreken denk ik voor zich....

 

  

 

Levensmoe?

"Fietser overleden. Achttiende verkeersdode van dit jaar is een feit", aldus het nieuws op de radio toen ik gisteren in de auto naar Paramaribo reed voor wat boodschappen. 18 verkeersdoden in bijna twee maanden. Het klinkt niet veel. Nederland zou ervoor tekenen. Daar sterven jaarlijks zo'n 1000 mensen in het verkeer. Maar 18 is voor twee maanden in Suriname natuurlijk een gigantisch aantal. Je zou het kunnen vergelijken met 18 verkeersdoden in twee maanden Den Haag. Ik weet zeker dat Van Aartsen rigoureuze maatregelen zou nemen als dat het geval zou zijn... Maar hier...
Je zou bijna denken dat de mensen levensmoe zijn. Keer op keer beland je in het verkeer in levensgevaarlijke situaties. Zo zit je zelf lekker veilig in een dikke auto, maar kom je op de gekste plekken voetgangers en (brom)fietsers tegen. Op de smalle highway (lijkt meer op een slecht onderhouden provinciale weg) vol hobbels en kuilen mag je hier ook gewoon fietsen. En dat doen de mensen dus ook. Meestal met een slakkengangetje, want anders breekt het zweet je hier uit. Van fietsverlichting heeft echter nooit iemand gehoord, dus als het donker is (en dat is het hier al om 19 uur) krijg je keer op keer een hartverzakking als er ineens tien meter voor je een idioot op een fiets blijkt te zitten..
En dan ook gaan ze gewoon op hun fietsje de lange brug over de Surinamerivier over naar Paramaribo. Het is werkelijk onvoorstelbaar. Aan de ene kant lach je je rot, maar aan de andere kant denk je echt dat ze knettergek zijn geworden. Het is niet alleen bloedje link, ook houden ze het verkeer gigantisch op. Zo'n fietser kruipt misschien met 5 km per uur omhoog en de brug is zo smal dat als het druk is een vrachtwagen onmogelijk kan inhalen. En zo ontstaat er dan als je pech hebt een file van wel een kwartier ofzo.
Om het verkeersitem dan ook maar meteen te kunnen afronden, een laatste puntje van verbetering: de kwaliteit van het wegdek, die Olaf in ieder geval op de oost-west-route moet gaan verbeteren. Iedere dag stuitert ie 's morgens vroeg richting Stolkertsijver en 's avonds weer terug. Had je nog geen rugklachten, dan zou je ze er wel van krijgen. Er liggen drempels in de weg, die je totaal niet ziet aankomen en die je dus zo lanceren dat de banden ongeveer los van de weg komen. Gelukkig heeft Olaf de route inmiddels zo vaak gereden dat het steeds beter gaat...
Geen zorgen dus voor het thuisfront! Dat is in ieder geval niet de bedoeling van dit stukje! En wij gebruiken de bakfiets slechts hier op Palm Village. Olaf mag dan rare ideeen hebben. Ik laat hem echt niet samen met Fien de brug over gaan, alleen maar om een mooi plaatje te kieken...

Van De Telegraaf naar De Ware Tijd

Helaas, het weekend is weer voorbij en Olaf is dus weer aan het werk. Het idee de hele week weer alleen voor de kinderen te moeten zorgen, is niet echt relaxed, maar er komt verandering in dit vooruitzicht!! Vandaag zowaar mijn allereerste sollicitatiegesprek gehad in Suriname. Te weten bij De Ware Tijd (DWT), zo'n beetje De Volkskrant van Suriname, een van de betere kranten hier.
Vrijdag contact opgenomen met de hoofdredactrice en kon vandaag meteen langskomen. De krant zit in hartje Paramaribo. Een oud gebouwtje, qua oppervlakte en totaal aantal journalisten misschien vergelijkbaar met enkel de nieuwsdienst van De Telegraaf. Wel heel leuk. Het deed me een klein beetje denken aan die goede oude tijd, net-afgestudeerd, op de zolder bij Het Kompas in Oud-Beijerland.
DWT heeft dan ook maar zo'n 25 verslaggevers in vaste dienst, van wie er zo'n vijf uit Nederland en Belgie afkomstig zijn.
Hoofdredactrice Meredith Helstone was enthousiast en wilde eigenlijk meteen weten wat ik voor ze wilde en kon doen. Waar wij wonen in het district Commewijne blijkt DWT op dit moment zelfs niemand te hebben. Dus liever nog vandaag dan morgen aan de slag.....
Allemaal hartstikke leuk en positief dus. Alleen een probleempje..: een werkvergunning. Die heb ik dus niet en kun je pas aanvragen als je al wel een verblijfsvergunning hebt. Aangezien wij hier nog altijd zijn op een toeristenvisum kan dat dus nog wel even gaan duren..... DTW wil echter kijken of we niet op de een of andere manier de boel kunnen omzeilen, zodat ik wellicht toch alvast iets voor ze kan doen... wordt vervolgd.
Ondertussen wel duidelijk dat ik in ieder geval voor de website van pagina Vrouw van De Telegraaf ook een weblog ga bijhouden. Dat moet op iedere donderdag gaan gebeuren, dus voor de geinteresseerden: hou t in de gaten!

Verder begint het leven hier steeds meer te wennen. Zo ook het verkeer. Vond ik het in het begin nog doodeng dat linksrijden en dan ook nog in de topdrukte van paramaribo-city, inmiddels ben ik al een aantal keer verdwaald in het centrum en ach, uiteindelijk is dat denk ik alleen maar goed geweest. Kan inmiddels wel lachen om de complete verkeerschaos en het continue getoeter. Is gewoon hier. Behalve gisteren dan... Nadat het ongelooflijk veel had geregend, stonden er werkelijk megaplassen overal op de weg. Wij in onze asociaal grote en hoge pickup natuurlijk dwars door zo'n grote plas heen, al het overige netjes achter elkaar aanrijdende verkeer inhalend. En 3x raden. jawel hoor. Een arme automobilist had zijn raampje openstaan en kreeg de volle laag... Ik vrees dat wij vervolgens een volle laag aan scheldwoorden naar ons hoofd geslingerd hebben gekregen, maar het enige dat we hebben gehoord is een harde, aanhoudende claxon.

Gisteren naar Overbridge geweest. In tegenstelling tot White Beach waren we hier zeer van gecharmeerd. Een mooi strand vol palmbomen, mooie roze bloemen, mangroves langs de waterkant en hutjes met een bamboedakje. We waren er met vijf MNO-stellen, iedereen met de kids, wat nasi, sate en bier erbij, dus prima geregeld.
Continu kwamen er bootjes met buitenboordmotor voorbij gevaren. Erg leuk, dus naast het zwembad heeft Olaf nu nog iets op zijn wensenlijstje hier staan.


Vrijdag voor het eerst hier op stap geweest. De kinderen zelf op bed gelegd en daarna aan de goede zorgen van Wagiyem (de vroegere hulp in huis van Klaas Bosker) overgelaten. Samen met Olaf hapje gegeten bij een nogal westerse tent (geen idee wat de naam is), waar ze alleen wel werkten met oosterse kruiden oftewel het eten was heerlijk, maar een paar potten bier had je er wel bij nodig..
Jazzclub bezocht, wel grappig, maar gemiddelde leeftijd van 60-plus was ons toch iets te gortig. Wel kregen we als bakra's meteen van een Surinamer een sms onder ons neus gedrukt dat Balkenende naar de Koningin kon. Toen waarschijnlijk in Nederland al midden in de nacht, dus waren wij hier zowaar nog sneller op de hoogte dan het thuisfront...
Uiteindelijk via een kroeg, waar vooral heel veel collega's van Olaf waren, weer op Palm Village terechtgekomen. Toen liep het inmiddels tegen vieren. Heb ik in ieder geval de hele zaterdag last van gehad, want ben natuurlijk niets meer gewend...
Maar komend weekend moeten we er vast weer aan geloven. Want vrijdag staan Niklaas-Jan, Danielle en Thijmen op de stoep.

Menstruatiegevaar

De verwachtingen waren hoog, maar eerlijk gezegd viel White Beach ons vandaag een beetje tegen. Met het beeld voor ogen van een hagelwit strand vol palmbomen en gezellige barretjes, waar ze lekkere cocktails schenken, gingen we vanmorgen op pad. Natuurlijk met de hele familie, want onze grootste zwemfan konden we niet thuis laten. Maar helaas moest Harry heel veel langs de kant toezien hoe anderen heerlijk verkoeling in het water zochten, want de meeste Surinamers zijn niet zo gecharmeerd van onze trouwe viervoeters. Zelfs voor Puk doen ze het in hun broek. En veilig achter het hek van ons huis vragen ze of Harry soms een rottweiler is :-) ...

White Beach bleek nogal klein. Betalen bij de slagboom, auto op de parkeerplaats en een plekje zoeken. Helaas waren alle hutten, die zagen er met hun rieten dakjes wel gezellig uit, al bezet. Wij kregen een plastic tuinset toegewezen onder een afkapping, pal voor de botsauto-attractie.

In mijn ogen afschuwelijk, maar de kinderen vonden dat natuurlijk wel weer interessant. Olaf en Fien deden dan ook hun uiterste best om Arend met Stijn en Marit een poepie te laten ruiken.

Over het uitzicht over de rivier, met daarachter het immense oerwoud, hadden we weinig te klagen. Jammer alleen van de hoge netten, die al na zo´n tien meter in het water hingen en iedereen belette verder te zwemmen.

Hoewel we niet naar een verklaring hebben gevraagd, kregen we wel zo´n vermoeden waarom: De Pireng! Zo lazen we in de fikse huisregellijst van White Beach dat je met een open wond absoluut het water niet in mag. Datzelfde geldt voor vrouwen in hun menstruatieperiode (ik natuurlijk net ongesteld..).
De pireng is familie van de piranha en komt hier veelvuldig voor. Maar in tegenstelling tot de piranha zwemt hij niet in scholen. Je hoeft hier dus niet bang te zijn om met een klein wondje in het water te vallen en binnen een paar seconden opgegeten te worden door duizenden vraatzuchtige vissen. Maar ja, zo´n pireng komt wel op bloed af en hapt geloof ik wel zo je teen eraf ofzo.. Ook niet zo prettig dus. Maar ach, uiteindelijk geen pireng gezien of gevoeld. Wellicht dat die netten ze al tegenhielden..
Op de terugweg Olaf eindelijk maar zijn zin gegeven: Harry en Puk in de laadbak van de pick-up. Heen zaten we nog met z´n zessen vrijwel onmogelijk in de auto gepropt. Het idee dat er een hond tijdens het rijden uit de laadbak zou vallen, vond ik zo afschuwelijk dat ik dan maar een uur lang met Harry (35 kilo en niet stil kunnen zitten) op schoot ging zitten, wat me natuurlijk lelijke rode strepen van zijn nagels in mijn bovenbenen opleverde.

Uiteindelijk iedereen op de terugweg happy. Met Harry en Puk stevig aan de riem in de laadbak en Arend en Gerdien op gepaste afstand achter ons, voor het geval er iets mis mocht gaan, reden we terug naar Palm Village. Stoere Puk natuurlijk met zn pootjes op de rand van de laadbak en de wind in zijn oren. De kleinste begint al wat te acclimatiseren. Hij jaagt inmiddels alle salamanders de tuin uit en zit zoveel mogelijk op z´n favoriete plekje: in de bakfiets. Harry heeft het wat moeilijker. Zijn winterjas heeft nog lang geen plaatsgemaakt voor een zomervachtje en hij probeert zoveel mogelijk bij Jaap (die natuurlijk veel in zijn bedje ligt) op de kamer in de airco te liggen.
En hoewel het met onze darmen nog steeds goed gaat, kunnen Harry en Puk dat helaas niet echt zeggen. Waarschijnlijk komt het door de andere bacterien en gaat het hopelijk snel over. Vandaag deed Harry echter nog wel even zijn uiterste best om een verliefd stelletje een mooi Valentijnscadeau te geven. Olaf die een rondje met hem liep, moest wel even zijn verontschuldigingen aanbieden voor de stinkende drap die Harry pal naast het zoenende paartje achterliet.

Ons thuis

Eindelijk! Onze eigen spulletjes staan in ons huisje op Palm Village. Hoeveel Surinaamse Dollars MNO nu exact heeft moeten aftikken bij de douane, weten we niet. Maar feit is wel dat nadat er wat centjes waren overgemaakt de container met onze huisraad plotseling niet langer in de haven van Paramaribo hoefde te wachten.

Maar ach, zo gaan de dingen hier nu eenmaal. Trek je portemonnee en ineens is er heel wat meer mogelijk. Wij gaan ons er niet druk meer over maken.
Gisteren stond dus toch de lang verwachte oplegger met container op de stoep met een verhuisploeg van vier sterke kerels op teenslippers, die vrolijk met hun benen achteruit de container bungelden. Arbo-regels nooit van gehoord.

Maar het is heerlijk om weer onze spulletjes te hebben. Vannacht slapen we voor het eerst weer lekker in ons eigen bedje. Ook hoeft Fien niet langer alleen met de 3 stukken speelgoed waar ze allang op was uitgekeken te spelen en heeft Jaap z´n box, wipstoeltje en kinderwagen terug.

Tot nu toe had hij hier ongeveer alleen een bedje om in te liggen.
Ook de bakfiets doet hier weer dienst als hondenuitlaatkar. `s Morgens vroeg en rond etenstijd als het zonnetje bijna onder gaat, rennen Harry en Puk weer vrolijk achter de fiets aan. Natuurlijk kan Harry het niet laten alle sloten onveilig te maken. Het is maar goed dat met de container ook de tuinslang is gearriveerd, want onze trouwe viervoeter druipt keer op keer van de bagger. De plas op het park is voor Puk inmiddels tot verboden terrein. Hoewel wikipedia de kaaiman omschrijft als een plantjes- en viseter, durven we hier niet helemaal meer op te gokken. Zo vertelde buurman Lothar ons het verhaal van een grote dode rat die hij richting de kaaimannen had gegooid. Het beest was met één ruk naar de bodem getrokken en nooit meer een haar van teruggezien. "Puk is kaaimannenvoer", houdt Lothar vol. Of dat nu echt zo is of niet, we gaan in ieder geval niet de proef op de som nemen.
Tja, en wat is er verder gebeurd de afgelopen dagen. Olaf is met Fien naar de markt geweest op zoek naar een vogeltje in een kooitje. 1100!! euro werd hem te verstaan gegeven. We hebben dus nog geen vogeltje. Een Surinamer die een blanke ziet, krijgt dollartekens in de ogen. Dat is wel weer gebleken. Een zangvogeltje schijnt voor een Surinamer 300 of 400 SRD te kosten, oftewel 75 tot 100 euro..... Dat wordt dus nog een keertje op pad..

Muggenplaag en bange kaaimannen

Nou, dat hebben wij natuurlijk weer. Onze aankomst in Suriname gaat gepaard met een ware muggenplaag. In tijden is het kennelijk niet zo erg geweest als sinds deze week, zo valt ook in de Surinaamse kranten te lezen. Muggenbulten tellen is al bijna net zo erg als het tellen van zandkorrels. Vooral de kuiten zitten eronder. Het ergste is mijn rechterkuit, waar ik zojuist 22! muggenbeten heb geteld en dan heb ik het dus nog niet over de overige lichaamsdelen. Smeren, smeren, smeren met anti-mug dus.
Fien is gelukkig weer ietwat relaxter over de "stoute vliegjes". De afgelopen dagen durfde ze bijna niet over de vloer te lopen. Ze zag ieder vuiltje voor een mug aan. "Mama, optillen!!" en zelfs van kleine moedervlekjes op haar beentjes werd ze panisch.
De roomwitte muren van ons huis beginnen inmiddels ook onder de muggenplaag te lijden. Zo hebben we gisteravond voor het slapen gaan alles dichtgedaan en zijn we op muggenjacht gegaan. Het resultaat: zwarte met rode vegen, die her en der niet goed meer weg te krijgen waren.
Zo. Genoeg over de muggen. Sinds gisteren heb ik ook een auto. Gelukkig een automaat, dat scheelt al heel wat. Want schakelen met links was best even wennen. Nu kan ik me tenminste op de weg concentreren, wat al moeilijk genoeg is.
Net even bij de plas geweest op Palm Village om Harry en Puk ook een verzetje te geven. Ik was er wel een beetje huiverig voor, want in die plas zwemmen ook kaaimannen die zo nu en dan even met hun oogjes boven het water uitkomen. Maar volgens iedereen hier is er geen enkele reden om bang te zijn. Ze laten hun kinderen gewoon in de plas zwemmen. De kaaimannen schijnen niet vergelijkbaar te zijn met grote krokodillen die ik meteen voor ogen had en zijn zelf heel bang.
Maar het oerwoud, daar mogen de hondjes toch echt niet in. Daar zitten niet alleen apen, die je ´s morgens vroeg hoort, maar ook gevaarlijke slangen. Fientje ratelt inmiddels al op wat Olaf haar heeft geleerd: "In het oerwoud zitten slangen. Dan moet je hard wegrennen naar papa of mama." Olaf (typisch Olaf) heeft zelfs al een groot kapmes gekocht voor als ik een stukje op jungle avontuur zou gaan met de familie. Mocht Harry in gevecht verwikkeld raken met een boa constrictor kan ik de slang een kopje kleiner maken. Moet wel eerst oefenen thuis van manlief. Ben benieuwd waarop. Misschien op de tuinslang die binnenkort met de container zal arriveren...

Gezinshereniging

Zo daar zijn we dan. Dit keer niet vanuit Arnhem, maar vanuit Palm Village, Commewijne, Suriname. Het gezin is herenigd. Het voelt nog heel vreemd. Het besef dat we hier zeker de komende anderhalf jaar zullen wonen, dringt nog niet echt door. Het voelt nu nog als een vakantie, waarbij je het idee hebt dat je over 2 weken weer op het vliegtuig terug naar Nederland stapt.

Zo zit ik hier in zomerjurkje voor ons huis dit stukje te tikken. Harry en Puk aan mijn voeten, de kinderen in bed. Olaf is vanmorgen al weer vroeg vertrokken om voor brood op de plank te zorgen.

Het had echter weinig gescheeld of ook wij hadden nog in de vrieskou gezeten. Zo haalden we vlucht KL 713 zaterdagochtend om 8.45 uur echt op het nippertje. Alles zat dan ook tegen, te beginnen met de spekgladde wegen als gevolg van de sneeuwval. Als ik vooraf had geweten dat ook het inchecken van de honden nog eens anderhalf uur in beslag zou nemen (balie 1 wegen, balie 2 betalen, balie 3 gezondheidsverklaringen overhandigen, balie 4 honden afgeven), waren we wel wat eerder vertrokken. Maar dat is altijd achteraf gepraat.
Ongeveer rennend ging ik dan ook om 8.15 uur met Jaap in de draagzak, onze handbagage en Fien met haar eigen Dora-koffertje door de douane. Maar met zo´n klein meisje lukt dat natuurlijk niet. Gate E6 mag dan wel niet zo ver lopen zijn, maar als iemand op de grond gaat zitten en geen stap meer wil zetten, is ook zo´n 300 meter teveel. Uiteindelijk een KLM-stewardess aangeschoten, die Fien aan de hand nam en ons bij het toestel afzette. Ongeveer iedereen zat toen al binnen... Afijn, we hadden het gered.

Eenmaal in het vliegtuig had ik echter alle geluk van de wereld. Naast ons zat Steven, een uiterst aardige Surinaamse Nederlander, die zich als een tweede vader over Fien en Jaap ontfermde. Een stewardess maakte halverwege de vlucht zelfs de opmerking dat het toch zo eigenaardig was dat de kindjes helemaal niet op hun vader leken...

Fien en Jaap waren onderweg voorbeeldig. Jaap sliep lekker in zijn basket aan het wandje achter de toiletten en als hij wakker was, stal hij met zijn brede grijns de harten van heel wat passagiers. Op een bepaald moment ging Jaap zelfs van de ene naar de andere Surinaamse oma. Fien speelde vrolijk kiekeboe met de achterbuurvrouw en liep met haar Dora-koffertje het gangpad op en neer, waarbij ze vrolijk tegen iedereen aankletste en vertelde dat ze naar papa ging in Suriname. Tot tweederde van de reis bleef ze echter beweren dat we in de trein zaten in plaats van het vliegtuig...

Ondertussen vertelde ik mijn buurman dat ik me een beetje zorgen maakte over Harry en Puk, waarop hij prompt de stewardessen aanschoot en ze vroeg naar de cockpit te bellen om even de temperatuur in het ruim te checken. Bleek hij bij KLM Cargo te werken, dus wist alles over het hondenvervoer.

Na landing op Zanderij bleek ook dat Harry en Puk de reis prima hadden doorstaan. Luid blaffend zaten ze in hun reisbenches naast de bagageband. Uiteindelijk heel de bende naar buiten gesjouwd en daar was dan eindelijk het moment om Olaf weer in de armen te vallen. In boeken zou dat wellicht heel romantisch zijn geweest, maar de werkelijkheid was ietsje anders. Want daar stonden wij omringd door zogenoemde hosselaars, die aan de bagage stonden te rukken om die tien meter verder in de auto te kunnen gooien en daarvoor hun hand op te houden.

Maar inmiddels weer helemaal blij met z´n zesjes in ons huisje in het rustige Palm Village, waar de temperatuur tot op heden erg meevalt. Wel loopt Fien nogal bezweet rond met klamme krulletjes in haar nek en hebben Harry en Puk ietwat moeite met acclimatiseren. Maar dat is ook niet zo gek als je bedenkt dat we uit de sneeuw kwamen zetten.

Gisteren een dagje opgetrokken met Olafs collega Arend-Jan en zijn vrouw Gerdien en hun twee kinderen Stijn (5) en Marit (net als Fien 2,5). De kinderen moesten eventjes ontdooien, maar het lijkt erop dat Fien nu al een vriendje en een vriendinnetje heeft gemaakt. Ondanks alle veranderingen is ze behoorlijk vrolijk. Het enige minpuntje, waar Fien werkelijk een compleet drama van maakt, zijn de vele muggen. Zo hebben we allemaal al flink wat bulten en wordt het dus ook echt tijd om de muggenspray tevoorschijn te halen.

Als alles volgens plan verloopt komt Olaf vandaag vroeg thuis en gaan we even naar Paramaribo om wat noodzakelijke spulletjes te halen. Zo is het wachten nog op de container en staat het huis (afgezien van de bedden) nog vrijwel helemaal leeg. Maar hopelijk komt daar deze week nog verandering in.

Foto´s van hier moet ik iedereen nog even schuldig blijven. Wilde Fien en Jaap net leuk voor het huis zetten, maar de camera weigerde. Hopelijk ligt dat aan mij en is ie niet bezweken aan de klamme bedoening hier.