Levensmoe?

"Fietser overleden. Achttiende verkeersdode van dit jaar is een feit", aldus het nieuws op de radio toen ik gisteren in de auto naar Paramaribo reed voor wat boodschappen. 18 verkeersdoden in bijna twee maanden. Het klinkt niet veel. Nederland zou ervoor tekenen. Daar sterven jaarlijks zo'n 1000 mensen in het verkeer. Maar 18 is voor twee maanden in Suriname natuurlijk een gigantisch aantal. Je zou het kunnen vergelijken met 18 verkeersdoden in twee maanden Den Haag. Ik weet zeker dat Van Aartsen rigoureuze maatregelen zou nemen als dat het geval zou zijn... Maar hier...
Je zou bijna denken dat de mensen levensmoe zijn. Keer op keer beland je in het verkeer in levensgevaarlijke situaties. Zo zit je zelf lekker veilig in een dikke auto, maar kom je op de gekste plekken voetgangers en (brom)fietsers tegen. Op de smalle highway (lijkt meer op een slecht onderhouden provinciale weg) vol hobbels en kuilen mag je hier ook gewoon fietsen. En dat doen de mensen dus ook. Meestal met een slakkengangetje, want anders breekt het zweet je hier uit. Van fietsverlichting heeft echter nooit iemand gehoord, dus als het donker is (en dat is het hier al om 19 uur) krijg je keer op keer een hartverzakking als er ineens tien meter voor je een idioot op een fiets blijkt te zitten..
En dan ook gaan ze gewoon op hun fietsje de lange brug over de Surinamerivier over naar Paramaribo. Het is werkelijk onvoorstelbaar. Aan de ene kant lach je je rot, maar aan de andere kant denk je echt dat ze knettergek zijn geworden. Het is niet alleen bloedje link, ook houden ze het verkeer gigantisch op. Zo'n fietser kruipt misschien met 5 km per uur omhoog en de brug is zo smal dat als het druk is een vrachtwagen onmogelijk kan inhalen. En zo ontstaat er dan als je pech hebt een file van wel een kwartier ofzo.
Om het verkeersitem dan ook maar meteen te kunnen afronden, een laatste puntje van verbetering: de kwaliteit van het wegdek, die Olaf in ieder geval op de oost-west-route moet gaan verbeteren. Iedere dag stuitert ie 's morgens vroeg richting Stolkertsijver en 's avonds weer terug. Had je nog geen rugklachten, dan zou je ze er wel van krijgen. Er liggen drempels in de weg, die je totaal niet ziet aankomen en die je dus zo lanceren dat de banden ongeveer los van de weg komen. Gelukkig heeft Olaf de route inmiddels zo vaak gereden dat het steeds beter gaat...
Geen zorgen dus voor het thuisfront! Dat is in ieder geval niet de bedoeling van dit stukje! En wij gebruiken de bakfiets slechts hier op Palm Village. Olaf mag dan rare ideeen hebben. Ik laat hem echt niet samen met Fien de brug over gaan, alleen maar om een mooi plaatje te kieken...