Gezinshereniging

Zo daar zijn we dan. Dit keer niet vanuit Arnhem, maar vanuit Palm Village, Commewijne, Suriname. Het gezin is herenigd. Het voelt nog heel vreemd. Het besef dat we hier zeker de komende anderhalf jaar zullen wonen, dringt nog niet echt door. Het voelt nu nog als een vakantie, waarbij je het idee hebt dat je over 2 weken weer op het vliegtuig terug naar Nederland stapt.

Zo zit ik hier in zomerjurkje voor ons huis dit stukje te tikken. Harry en Puk aan mijn voeten, de kinderen in bed. Olaf is vanmorgen al weer vroeg vertrokken om voor brood op de plank te zorgen.

Het had echter weinig gescheeld of ook wij hadden nog in de vrieskou gezeten. Zo haalden we vlucht KL 713 zaterdagochtend om 8.45 uur echt op het nippertje. Alles zat dan ook tegen, te beginnen met de spekgladde wegen als gevolg van de sneeuwval. Als ik vooraf had geweten dat ook het inchecken van de honden nog eens anderhalf uur in beslag zou nemen (balie 1 wegen, balie 2 betalen, balie 3 gezondheidsverklaringen overhandigen, balie 4 honden afgeven), waren we wel wat eerder vertrokken. Maar dat is altijd achteraf gepraat.
Ongeveer rennend ging ik dan ook om 8.15 uur met Jaap in de draagzak, onze handbagage en Fien met haar eigen Dora-koffertje door de douane. Maar met zo´n klein meisje lukt dat natuurlijk niet. Gate E6 mag dan wel niet zo ver lopen zijn, maar als iemand op de grond gaat zitten en geen stap meer wil zetten, is ook zo´n 300 meter teveel. Uiteindelijk een KLM-stewardess aangeschoten, die Fien aan de hand nam en ons bij het toestel afzette. Ongeveer iedereen zat toen al binnen... Afijn, we hadden het gered.

Eenmaal in het vliegtuig had ik echter alle geluk van de wereld. Naast ons zat Steven, een uiterst aardige Surinaamse Nederlander, die zich als een tweede vader over Fien en Jaap ontfermde. Een stewardess maakte halverwege de vlucht zelfs de opmerking dat het toch zo eigenaardig was dat de kindjes helemaal niet op hun vader leken...

Fien en Jaap waren onderweg voorbeeldig. Jaap sliep lekker in zijn basket aan het wandje achter de toiletten en als hij wakker was, stal hij met zijn brede grijns de harten van heel wat passagiers. Op een bepaald moment ging Jaap zelfs van de ene naar de andere Surinaamse oma. Fien speelde vrolijk kiekeboe met de achterbuurvrouw en liep met haar Dora-koffertje het gangpad op en neer, waarbij ze vrolijk tegen iedereen aankletste en vertelde dat ze naar papa ging in Suriname. Tot tweederde van de reis bleef ze echter beweren dat we in de trein zaten in plaats van het vliegtuig...

Ondertussen vertelde ik mijn buurman dat ik me een beetje zorgen maakte over Harry en Puk, waarop hij prompt de stewardessen aanschoot en ze vroeg naar de cockpit te bellen om even de temperatuur in het ruim te checken. Bleek hij bij KLM Cargo te werken, dus wist alles over het hondenvervoer.

Na landing op Zanderij bleek ook dat Harry en Puk de reis prima hadden doorstaan. Luid blaffend zaten ze in hun reisbenches naast de bagageband. Uiteindelijk heel de bende naar buiten gesjouwd en daar was dan eindelijk het moment om Olaf weer in de armen te vallen. In boeken zou dat wellicht heel romantisch zijn geweest, maar de werkelijkheid was ietsje anders. Want daar stonden wij omringd door zogenoemde hosselaars, die aan de bagage stonden te rukken om die tien meter verder in de auto te kunnen gooien en daarvoor hun hand op te houden.

Maar inmiddels weer helemaal blij met z´n zesjes in ons huisje in het rustige Palm Village, waar de temperatuur tot op heden erg meevalt. Wel loopt Fien nogal bezweet rond met klamme krulletjes in haar nek en hebben Harry en Puk ietwat moeite met acclimatiseren. Maar dat is ook niet zo gek als je bedenkt dat we uit de sneeuw kwamen zetten.

Gisteren een dagje opgetrokken met Olafs collega Arend-Jan en zijn vrouw Gerdien en hun twee kinderen Stijn (5) en Marit (net als Fien 2,5). De kinderen moesten eventjes ontdooien, maar het lijkt erop dat Fien nu al een vriendje en een vriendinnetje heeft gemaakt. Ondanks alle veranderingen is ze behoorlijk vrolijk. Het enige minpuntje, waar Fien werkelijk een compleet drama van maakt, zijn de vele muggen. Zo hebben we allemaal al flink wat bulten en wordt het dus ook echt tijd om de muggenspray tevoorschijn te halen.

Als alles volgens plan verloopt komt Olaf vandaag vroeg thuis en gaan we even naar Paramaribo om wat noodzakelijke spulletjes te halen. Zo is het wachten nog op de container en staat het huis (afgezien van de bedden) nog vrijwel helemaal leeg. Maar hopelijk komt daar deze week nog verandering in.

Foto´s van hier moet ik iedereen nog even schuldig blijven. Wilde Fien en Jaap net leuk voor het huis zetten, maar de camera weigerde. Hopelijk ligt dat aan mij en is ie niet bezweken aan de klamme bedoening hier.