't heerlijk middagje is gekomen...

En toen was het dan zover: Sinterklaas. Ook hier wilden we daar niet zomaar aan voorbij gaan. Maar Sinterklaas vieren in het warme Suriname is toch wel even wat anders dan in Nederland. Geen donkere gure avond, zoals Sinterklaasavond eigenlijk moet zijn, maar een middag (is toch handiger met allemaal kleine kinderen) met een temperatuur van ergens in de 30 graden. Het enige wat een beetje aan Nederland deed denken, was dat er wel een stortbui naar beneden kwam.
En ja, we hadden ook kruidnootjes, schuimpjes en taai-taai.
Met 7 MNO-stellen en ongeveer een dubbel aantal kinderen was het feest helemaal compleet. Toen de kinderen de dekbedhoes vol cadeautjes in het oog kregen, was het hek van de dam. Rits rats roetsj en binnen vijf of tien minuten was alles uitgepakt.

Alleen Jaap was nog niet zo geinteresseerd in zijn geschenken. Die heeft nog altijd meer oog voor allerlei dingen waar hij niet mag aankomen.
Fien was helemaal verguld met haar cadeautjes: drie gouden boekjes, een prinsessenpuzzel en een soort barbiepop van Belle (van het beest).

Uiteindelijk Arend en Gerdien (waar Sinterklaas die dag had aangeklopt) met een gigantische troep achtergelaten (excuses!), maar het was toch een geslaagde Sinterklaas.
Op vrijdag was de Sint trouwens nog even op Fiens schooltje langs geweest. Maar dat was nu niet bepaald een succes. Huilen, huilen, huilen. En dat gold niet alleen voor Fien, maar voor driekwart van de kindjes. Sinterklaas en zwarte piet waren dan ook bijzonder eng. Zo droeg Sinterklaas (die overduidelijk zwart was) een masker bij zijn tabbert en mijter. En dat leek meer op een eng Halloweenmasker dan op het vriendelijke gezicht van Sinterklaas.
Graag had ik het iedereen willen laten zien, maar helaas waren de batterijen van mijn fototoestel leeg en heb ik alleen de kindjes nog vol verwachting kunnen vastleggen.

Onafhankelijkheidsdag

Gisteren was het dan zover: Srefidensi. Suriname was precies 35 jaar onafhankelijk van Nederland en dat werd groots gevierd.
Wij besloten dan ook vroeg naar de stad te vertrekken om het defile op het Onafhankelijkheidsplein mee te maken. Zowaar zaten we al met z'n viertjes om acht uur 's morgens in de auto. Omdat het misschien wel erg druk zou zijn, besloten we de wagen op Commewijne te laten staan en met een bootje over te varen. Al met al waren we voor ons doen bijzonder vroeg in Paramaribo, waar het toen al behoorlijk druk begon te worden.
Het begon echter allemaal niet zo soepeltjes, want al na een paar honderd meter lopen, had Fien een blaar. Die wilde niet meer lopen en omdat we ons lichtgewichtje ook niet de hele dag wilden tillen, gingen we op zoek naar een pleister. En die vonden we bij de militaire ehbo-post.

 

 Daarna liep onze kleine meid weer als een kievit en konden we opnieuw het feestgedruis in.

 

Maar het was lang wachten in de hitte voordat er nu echt iets ging gebeuren. Achteraf bleek er eerst nog een speciale parlementsvergadering bezig te zijn geweest waarin Bouterse zo'n tweehonderd mannen en vrouwen een onderscheiding had toegekend. 

Iedereen stond echter al die tijd keurig in het gelid te wachten.

Maar na twee uur rondhangen en stilstaan zonder dat er iets ging gebeuren, besloten wij het hier maar voor gezien te houden. Want vooral de kinderen hadden het wel gehad. En dit ondanks de fantastische hulp die we hadden van MNO-stagiaires Niels en Menno en Wagyem die ook nog even langskwam met haar kleinzoons.

Het idee om ergens te gaan zitten en cola, bier, sate en loempia's te bestellen, sprak ons toch wat meer aan. 

En vanaf het terras langs de rivier hadden we een prima uitzicht op de spectaculaire Braziliaanse vliegshow waarop Paramaribo vervolgens werd getrakteerd. De vliegers zaten bijna angstaanjagend dicht op elkaar. Maar alle stunts verliepen voortreffelijk.

Fien was ondertussen in haar mooie pakje leuk samen met Vince, die met Deborah was gekomen, aan het spelen, dus daar hadden we geen kind meer aan.

Al met al een prima dagje, alleen moeten we volgende keer niet de zonnebrand vergeten..

Srefidensi op Fiens schooltje

En voor de liefhebbers hierbij nog wat fotootjes van Fiens Srefidensi-viering.

Onze Hindoestaanse prinses

Komende donderdag is het Onafhankelijkheidsdag. En Srefidensi, zoals de Surinamers het zelf noemen, wordt groots gevierd. De hele week vinden er festiviteiten plaats, alhoewel de mijnramp van afgelopen zaterdag bij Langetabbetje (tenminste zeven doden vielen te betreuren) wel een schaduw over de 35e verjaardag van de republiek Suriname heeft geworpen.
Maar op Fiens schooltje gaat het feest in ieder geval gewoon door. Omdat donderdag zelf een nationale vrije dag is, wordt Srefidensi hier op de woensdag gevierd. En net als met Keti Koti betekent dat dat Fien in Surinaamse klederdracht op school moet verschijnen.
Nu wilde ik haar niet weer hetzelfde creoolse pakje aantrekken als bij het vorige feest, dus moesten we weer naar de winkel. Woensdag zal Fien als een ware Hindoestaanse prinses op school verschijnen. Het pakje is een beetje krap, maar dat kan Fien niet schelen. Het liefst wil ze het al niet meer uit.

Harry's zwembad

Harry heeft zijn eigen bad. Het was de afgelopen dagen weer zo warm en benauwd en hij liep zo te hijgen, dat we vonden dat Harry wat afkoeling nodig had. Zo nu en dan even naar de plas hier op Palm Village kan natuurlijk ook, maar in het oude badje van Jaap en Fien kan Harry nu helemaal zelf bepalen wanneer hij een duik wil nemen. Voor Puk hebben we geen badje. Die is zo gek dat hij zo nu en dan gewoon in de brandende zon op de tegels gaat zonnebaden. Maar een kleurtje heeft hij nog steeds niet :)

Sinterklaas in Suriname

Sinterklaas is in Suriname! Vanmiddag hebben we bij winkelcentrum de Hermitage Mall in Paramaribo de Sint en zijn pieten welkom geheten.
Hoe hij het zo snel voor elkaar heeft gekregen, weten we niet. Want we begrijpen dat hij een dag eerder met zijn stoomboot nog was aangekomen in Harderwijk. De Sint en zijn pieten hebben dus kunst en vliegwerk moeten verrichten om ook de kindjes hier blij te kunnen maken.

Hier in Suriname deed de Sint echter wel op een heel andere manier zijn intrede. Van de stoomboot was niets te bekennen en ook zijn schimmel was kennelijk thuisgebleven. Sinterklaas, goed gebruind door de zon, kwam onder luid tromgeroffel aan in een Cadillac Eldorado. Hij was omringd door pieten, die zich voor de gelegenheid in allerlei kleuren hadden laten schminken.

Eenmaal weer thuis heeft Fien voor het slapen gaan haar sandaaltje gezet en twee liedjes gezongen voor de Sint. Nu maar hopen dat Sinterklaas ons huisje niet voorbij rijdt...

Motoragent Jaap

Het heeft even geduurd, maar nu eindelijk heeft Jaap dan toch zijn lang verwachte verjaardagscadeau van papa en mama gekregen.
Zoals jullie zien is het een politiemotorfiets geworden, rijdt op een accu, heeft geluidjes, lichtjes en een toeter. Vooral in die laatste zaken is Jaap geinteresseerd, want heel goed bij het gaspedaal kan hij nog niet met zijn voetje.

Desondanks wordt het voertuig al volop gebruikt, want Jaaps grote zus is er niet af te slaan. Maar die zou nu net wat beter haar best moeten doen op haar eigen fietsje..

Frankrijk in de tropen

Ons mini-tripje naar Frans-Guyana zit er weer op, maar de kans is groot dat we nog wel een keertje in het buurland gaan kijken. Wat een verschil tussen Frans-Guyana en Suriname! Steek je de grens over van Albina naar St Laurent du Maroni, dan sta je ineens in Frankrijk. Zie daar niet alleen de Franse taal, nee ook de Gendarmerie, de euro (ja, helaas wel een beetje duur), goed onderhouden wegen, gelukkig niet overal rotzooi op straat, en ja, croissants, pain du chocolat en mosselen.

Op de heenweg hadden we wel een beetje pech (of noem het slecht voorbereid). Zo hadden we de veerpont op Albina, waarop de auto mee kon, net gemist en ging de volgende pas 3,5 uur later. Het werd daardoor behoorlijk doorpezen richting de ESA in Kourou, wat na de oversteek nog zo'n 200 km rijden was. En ja, als je dan haast hebt, dan zit er altijd wel iets tegen. Dus ook nu. Een half uur voor Kourou kregen we een klapband.

Nou ja, uiteindelijk waren we precies op tijd voor de lancering van de Ariane 5. Jammer was alleen dat heel veel mensen (en wij dus ook) vanaf de heuvel naar een proefopstelling van de verkeerde raket stonden te kijken en foto's stonden te maken.  En toen het aftellen (..trois, deux, un..) klaar was, leek het dus alsof er niets ging gebeuren. En ineens zagen we een heel stuk naar rechts wel een draagraket opstijgen. De gigantische lichtbol verdween in een paar seconden de ruimte in. Wat resteerde was heel veel geknetter.

Toen ontstond weer een klein probleempje, waar we niet op hadden gerekend: het vinden van een hotel. Eerst zelf even een paar rondjes door Kourou gereden, waar we niets konden vinden. Uiteindelijk een heel vriendelijke Fransman aangesproken die met ons van adres naar adres is gereden. De chambres bleken op plekjes te vinden, die hartstikke verstopt lagen. Maar overal kregen we te horen "complet" oftewel "vol". Vanwege de lancering waren er heel veel mensen, zelfs vanuit Europa, naar Kourou gekomen. Nou ja, uiteindelijk na 2 uur zoeken hadden we een bed.. pfff..

Voor vrijdag stonden Les Iles du Salut (drie eilanden, inclusief Duivelseiland) op het programma. Echt een aanrader. Een uur varen vanaf Kourou, waan je je er echt in het paradijs.

Een eeuw geleden zal dat wel anders zijn geweest, want toen deporteerde Frankrijk haar gedetineerden hier nog naartoe. Die mochten op de eilanden wel voor het grootste deel vrij rondlopen (lees: werken), want ontsnappen wast toch vrijwel onmogelijk. Dat wilde je ook niet proberen op een stukje hout tussen de vele haaien die er kennelijk rondzwemmen.
Er staat echter ook een echte gevangenis met piepkleine donkere hokjes die dienden als isoleercellen en waar je echt niet in opgesloten wilde zitten.
Nu staan er naast de oude gevangenis echter een hotel en vakantiehuisjes op het hoofdeiland en is het op dit voorheen duivelse oord nu genieten geblazen. Wij hebben er in ieder geval een heerlijk dagje doorgebracht.

Daarna scheurden we naar Cayenne, de hoofdstad van Frans-Guyana. Hier vonden we binnen no time in het hart van de stad, aan de Avenue Charles de Gaulle, een prima hotelletje. En ondanks dat we ons al op Les Iles du Salut tegoed hadden gedaan aan een hele maaltijd, kon Olaf de mosselen in Cayenne toch echt niet laten staan.

Zaterdagmorgen nog even de kleurrijke plaatselijke markt bezocht met volop groenten en fruit. Sandaaltjes voor Fien gekocht en wat leuks voor aan de muur.

Een wat minder leuke verrassing was echter dat we, toen we terug naar Suriname wilden, erachter kwamen dat de boot helemaal niet ging. Pas op zondag aan het einde van de middag zou de eerste autopont van St Laurent du Maroni weer richting Albina vertrekken. Maar zo lang konden we Fien en Jaap toch echt niet meer missen. Dat was dus even een tegenvaller.
Maar ook daar werd uiteindelijk een oplossing voor gevonden. Zo voeren wij met onze spulletjes in een klein bootje over en namen op Albina een taxi naar huis, terwijl wat collega's van Olaf in Tamanredjo in de auto sprongen voor een avondje stappen in Cayenne. Omdat onze auto nog voor Frankrijk verzekerd en wel aan de overkant stond, konden zij mooi die kant op.

lancering Ariane 5

Olaf en ik vertrekken morgen voor een paar daagjes naar het buurland Frans-Guyana in de hoop daar de lancering mee te gaan maken van de Arianne 5. Want zoals sommigen wellicht weten zit in de European Space Agency (ESA) in Kourou, Frans-Guyana. Ik ben erg benieuwd. De lancering staat gepland om half zeven 's avonds lokale tijd. En nu maar hopen dat het niet gigantisch gaat uitlopen, want volgens mij is dat nog wel eens het geval met die spaceshuttles...
Daarom hebben we naast de ESA ook nog maar wat andere dingetjes op het programma gezet zoals een bezoekje aan Duivelseiland. Daar werden vroeger de zwaarste criminelen naartoe gestuurd omdat ontsnappen bijna niet mogelijk was. Rondom het eiland zou het namelijk stikken van de haaien. Voor wie nog een beetje geschiedenisles wil: Alfred Dreyfus heeft er een tijd gezeten en de film Papillon gaat over Duivelseiland.
En dan willen we ook nog even gaan kijken in de hoofdstad Cayenne.
Frans-Guyana is overigens kennelijk hartstikke Frans. Betalen doen we er met de euro en de prijzen schijnen vergelijkbaar te zijn met die in Frankrijk. Dus een heel goedkoop uitje wordt het niet.
Dat was al duidelijk toen ik vandaag onze autoverzekering ging regelen voor aldaar. Die was niet te versmaden. Kon alleen per maand. Kosten: 185 euro voor WA-dekking en daarbij nog eens 80 US dollar wil je de boel all risk verzekeren... Maar ja, je wilt toch met een veilig gevoel op reis..
Hopelijk wordt het een leuk tripje.  Zie over een paar dagen ons verhaal.

Jaap 1 jaar

Jaap is 1! Gisteren even een klein, maar gezellig feestje gehouden voor onze grote jongen. Een kinderpartijtje met een poppenkast en op het menu eens geen nasi of bami, maar oerhollands:boerenkoolstamppot. En natuurlijk mocht Jaap een poging doen om zelf de kaarsjes op de cake uit te blazen. Jaap had echter meer interesse voor de slagroom, waar hij zijn handjes heerlijk in begroef.

Espanol básico I

Como esta? Yo soy estudiante. Enzovoorts... Er moet nog heel wat geleerd worden, maar de kop is eraf.
Vanavond zijn Olaf en ik bij onze eerste Spaanse les geweest. Een cursus, die hier geheel gratis wordt gegeven op de ambassade van Venezuela. En een beetje Spaans spreken is natuurlijk nooit weg.
Twee avonden per week zo´n twee maanden lang zitten we nu dus weer in de studiebanken. Aan de muren, ja je raadt het al, hangt overal de beeltenis van Hugo Chavez.
En niet alleen Spaans, maar ook nog wat geschiedenis geleerd vanavond. Zo was ik zeer verbaasd dat overal staat vermeld "Ambassade van de Bolivariaanse republiek van Venezuela". Misschien een beetje een domme vraag, maar ik stelde hem toch aan onze juf Els: "Bolivia en Venezuela zijn toch twee landen. Vanwaar dat Bolivariaanse?" En  dat was dus vanwege Simon Bolivar. Ik geef eerlijk toe dat de naam me wel bekend voorkwam, maar ik eigenlijk geen idee had wie Simon Bolivar nu weer precies was.
En hopelijk ben ik in ieder geval in Nederland niet de enige die dat niet wist. Maar wie nieuwsgierig is en ook nog wat wil leren vandaag, verwijs ik door naar wikipedia.

We hebben het gered

Gisteren moesten we er dan echt aan geloven: de 5 km dijkloop in Totness, Coronie. Samen met Carlo, een werkman hier op Palm Village en fanatiek hardloper, en zijn zoontje van 8 vertrokken we tegen enen naar Coronie. Carlo's zoontje deed mee met de wedstrijd voor de 7 tot 12-jarigen: de Engelse mijl (1,6 km).
Het was werkelijk onvoorstelbaar hoe hard die kinderen liepen. Sommigen gewoon op blote voeten of slippers over het asfalt, maar na een minuut of 6/7 kwamen de eersten al de finish over suizen.
Daarna waren wij aan de beurt. De start was een uur verlaat, dus wat betreft de felle zon was dat wel prettig. Alleen stonden we toen we eenmaal konden gaan rennen al wel zo'n twee uur op onze benen.
Uiteindelijk was het toch zwaar en heet. Onze exacte tijden weten we niet precies, maar Olaf finishte ergens in de 27 minuten. Bij mij stond het klokje op 30. Onderweg nog wel wat hilarische taferelen meegemaakt. Ergens tussen de 2 en 3 km, Olaf was daar toen al gepasseerd want die had niets gemerkt, staken er plotseling zo'n twintig schapen het looppad over.
Nou, uiteindelijk hebben we een t-shirt en medaille aan de loop overgehouden en waren we vooral blij dat we binnen waren. Onze metgezel Carlo was wel ietsje sneller dan wij. Hij was ergens in de 18 minuten gefinisht. Nogal een verschil ja, maar hij gaat dan ook volgende maand de marathon van Paramaribo lopen. Hij noemt dit "de sprint" ?!? haha..
De winnaar kwam geloof ik met 17 minuten over de eindstreep. En de beste vrouw liep de 5 km ook nog net onder de 20 minuten. Onvoorstelbaar, maar waar.
De prijsuitreiking na afloop moest flink worden afgeraffeld, want Coronie is het muskietendistrict van het land. Om klokslag 6 uur komt alles wat prikt tevoorschijn en was het dus wegwezen geblazen. Ach, voor ons maakte dat weinig uit. Voor die felbegeerde beker moeten we nog heel wat harder trainen.

Potje Surinaams voetbal

Gisteren zijn we voor de eerste keer naar een wedstrijd van het nationale Surinaamse voetbalelftal geweest. In de voorronde voor de Caribbean Cup die in december op Martinique wordt gespeeld nam Suriname het gisteren op tegen Curacao. De naam van de tegenstander was op het allerlaatste moment veranderd, want in de speelschema´s stond nog overal: de Nederlandse Antillen, maar die bestaan natuurlijk sinds dit weekend niet meer.
Maar daar zaten wij dus tussen vrijwel verder alleen maar Surinamers in het André Kamperveenstadion (ja, dat was een van de mannen die op 8 december 1982 zijn omgebracht). Heel leuk om een keer mee te maken, alhoewel het niveau van Nederland-Zweden wel een stukje hoger lag. Maar ja, dat is ook wel weer verklaarbaar als je bedenkt dat de voetballers hier geen profs zijn, maar allemaal amateurs die gewoon echt moeten werken voor de kost.
Wat wel opviel is dat er helemaal niemand in de Surinaamse kleuren was uitgedost. Terwijl je bij het Nederlands elftal struikelt over het oranje, zag je hier nergens een speciaal shirtje of een vlaggetje ofzo. En ook geen waves of toeters. Het publiek was behoorlijk rustig. Alleen die paar Nederlandse hooligans.. haha.. nee hoor Olaf heeft zich gedragen...
Uiteindelijk won Suriname in de extra tijd door een penalty (genomen door de keeper) met 2-1, dus ging iedereen opgetogen naar huis. Vrijdag staat wedstrijd nummer 2 op het programma tegen St Lucia en dan volgt zondag Guyana nog. De beste zes van de vier poules gaan uiteindelijk door naar de eindstrijd van de Caribbean Cup.

Bijzondere 10-10-10

Gisteren was het toch wel even erg jammer dat we niet in Nederland waren. Als we hadden geweten welke bijzondere gebeurtenissen er allemaal op 10-10-10 in Arnhem stonden te wachten, hadden we vast en zeker overwogen om op het vliegtuig te stappen.


Maar vooraf wisten we van niets. En Marjette natuurijk ook niet, want het was anderhalve week te vroeg. Maar de vliezen braken toch echt. Nogmaals van harte met jullie zoon Mees, die op deze unieke datum, besloot de wereld te komen bekijken.

Maar daar bleef het niet bij. Terwijl wij net als iedereen dachten dat Francisca en Rik gewoon een gezellig feestje zouden geven omdat ze al 12,5 jaar lief en leed delen, bleken ze stiekem alles te hebben geregeld voor een fantastische bruiloft. Wel heel jammer dat we dit feest hebben gemist. Maar ook hier namens ons nog heel veel felicitaties en geluk met z´n drietjes verder.

Nee, hier was het geen feest, maar een gewone rustige zondag. We zijn nog even gaan kijken bij een expositie van kunstenaar Erwin de Vries in Paramaribo. Hij heeft ook tal van beelden gemaakt in de openbare ruimte in Amsterdam, dus is geen onbekende. Volgens kenners wordt hij vergeleken met Corneille. Het was zeker aardig en ik zou best een werk van hem aan de muur willen hebben hangen, maar de prijzen bleken toch enigszins boven ons budget.

Thuis hebben we dus meteen Fien maar aan het schilderen gezet. Een stuk goedkoper en voor ons natuurlijk ook heel bijzonder.

Jaap loopt!!!

En dan eindelijk is er het grote nieuws: Jaap loopt! Of althans, hij heeft zijn eerste losse stapjes gezet. Een paar keer vandaag. Nog wel wat wiebelig, zonder handje van papa of mama of houvast aan de tafel, maar toch telkens drie of vier stapjes en dan boem op z'n kont.
Papa en mama zijn natuurlijk zo trots dat dit enkele nieuwsfeitje een update van deze weblog waard is.
Want de verdere hotlines van deze week vallen bij Jaaps eerste stapjes natuurlijk in het niet.

Afgelopen weekend hebben we het MNO-familie-feest op Fort Nieuw-Amsterdam gehad. Zo'n 800 man, sport en spel, muziek, goed eten en drinken en veel te doen voor de kinderen (oa een schuimbaan), dus dat was wel erg geslaagd..
Verder heeft Puk begin deze week een vieze grote rat gedood die in onze vuilnis zat te wroeten. Wat een killersinstinct!
En Fientje gaat sinds deze week weer naar school, wat ze zelf erg leuk vindt.
Verder weinig nieuws onder de zon. Tot de volgende keer!

We gaan rennen...

Olaf en ik hebben ons opgegeven voor de MNO dijkloop. Die vindt plaats op zaterdag 16 oktober in Coronie. Na bijna drie weken stil te hebben gezeten omdat hij de longen uit zijn lijf hoestte, heeft Olaf vanmorgen vroeg maar weer eens de sportschoenen aangetrokken en Harry en Puk meegenomen voor een rondje over het park. Want de dijkrun mag dan misschien maar 5 km zijn, maar zwaar gaat het vast wel worden. Vooral omdat het om 4 uur 's middags is en dan is het hier dus echt snikheet. Maar we zullen wel zien. We hebben in ieder geval nog twee weken om te trainen.

Volgende week gaat Fien weer naar school, na een gigantische vakantie. Die begon hier officieel pas op 18 augustus, maar omdat wij al drie weken daarvoor naar Nederland op vakantie gingen, is ze wel al heel lang vrij. Gelukkig wil ze zelf erg graag weer. Nu maar hopen dat dat maandag ook nog zo is.

En dan moeten we natuurlijk binnenkort iets gaan bedenken voor de verjaardag van Jaap. Want nog drie weken en dan wordt onze knul alweer 1 jaar. Het gaat erom hangen of hij dan zal kunnen lopen. Ja, achter een karretje en aan de hand lukt dat wel redelijk, maar los.... Dan geeft hij toch de voorkeur aan kruipen, want dat gaat nu natuurlijk nog veel sneller.

Inmiddels zijn we ook aan het kijken wat we met kerst en oud en nieuw zullen gaan doen. Olaf is dan ieder geval twee weken vrij, dus die gaan we niet thuis doorbrengen. Het idee is om met Sandra, Ben en de kids naar een van de eilanden te gaan. Nu maar hopen dat alles lukt met vluchten en hotels en dat de prijzen nog een beetje redelijk zijn.

Afgelopen zondag waren we trouwens even met zn viertjes in de Paramaribo Zoo. Fien kreeg haar eerste schaafijs, we gingen bij de tijgers en de slangen kijken en even met het treintje mee dat door de dierentuin rijdt.

Dolfijnenshow

Nadat een eerdere poging met opa, oma en Michiel was mislukt vanwege het slechte weer, hebben we gisteren dan wel echt dolfijnen gezien.
Na een half uur varen vanaf Marienburg waren ze daar ineens, en niet zomaar eentje, maar tientallen. Zo nu en dan op slechts enkele meters van de boot. Heel gaaf om ze in de vrije natuur te zien. We waren gewapend met de camera, maar op een dolfijn op de foto te krijgen, dat valt nog niet mee. Je ziet vooral overal staartvinnen en zo nu en dan een kop boven het water, maar zulke hoge sprongen als in het Dolfinarium maken de Surinaamse dolfijnen niet uit zichzelf.

Maar het was een mooi tripje. Heerlijk ook op zo'n bootje op het water, waar het warme zonnetje goed te verdragen is met het vaarwindje erbij. Ook de kinderen vonden het super, althans in het begin. Daarna begonnen de reddingsvesten wat te irriteren, maar zonder mogen ze van ons toch echt het water niet op.

Verder hebben we weinig gedaan van het weekend. Vooral omdat Olaf wat ziekjes is. Griep lijkt hier op dit moment te heersen en hij heeft ook zeker iets onder de leden, hoest verschrikkelijk, maar is desondanks vanmorgen toch weer naar het werk vertrokken. Hopelijk wordt hij gauw wat beter.

Familieportret

Momenteel weinig nieuws onder de hete Surinaamse zon. Vandaar dit keer alleen wat fotootjes voor de belangstellenden.

Bye bye

Een suprise-party, nog ter ere van de 75e verjaardag van Olafs moeder, de bruiloft van Martin en Ivanca, en Martijn die 40 werd. Onze vakantie in Nederland viel precies in de juiste weken.

Hoewel het weer wel ietsje beter had mogen zijn (we reden in een camper rond en ja dan wil je natuurlijk het liefst continu mooi zomerweer), hadden we niets te klagen. Ook niet over de aandacht.
En wellicht hebben we sommigen in ons weer eens overvolle programma tekort gedaan, maar hopelijk wordt ons dat vergeven…
Wij hebben het in ieder geval prima naar ons zin gehad op “camping” De Snoo, “camping” Laan van Klarenbeek en Camping Hoenderloo en alle verdere bezoekjes en etentjes.

Maar nu zit de vakantie, waarin we de inauguratie van Bouterse als president gewoon vanuit Nederland hebben moeten volgen, er dus op. Olaf hobbelt sinds maandag weer iedere dag richting Stolkertsijver. En het is ook wel weer lekker om in ons eigen huisje te zitten. Het is bijna verbazingwekkend dat op negen uur vliegafstand alles ook weer zo vertrouwd kan zijn. En dat was het natuurlijk zeker toen Harry en Puk ons kwispelend stonden op te wachten.
De temperatuur is wel weer even wennen, want het is weer zweten geblazen. Ook heeft vooral Fien nog een beetje last van een jetlag. De eerste nacht was ze om 3 uur klaarwakker. Nacht 2 was het een uurtje later, dus hopelijk gaat het langzaam beter.

Fien vraagt iedere ochtend of ze naar school mag. Maar helaas is de schoolvakantie hier net begonnen en gaat ze pas weer begin oktober naar school.
Jaap kan nu geen seconde meer alleen worden gelaten, want hij kruipt de hele kamer door en zit overal aan. Ook loopt hij soms een stukje achter het Nijntje-karretje van de tweeling van Eric en Ursula, dat we hebben meegekregen naar Suriname. Maar uiteindelijk zijn toch alle verboden knopjes van de televisie het interessantst voor hem.

Voor ons rest hier nu deze maand nog het invullen van de belastingen, waarvoor we uitstel hadden aangevraagd, maar wat nu echt voor september moet gebeuren. We hadden wel iets leukers kunnen bedenken voor het einde van de vakantie…

Nog heel even...

Nog een paar dagen en dan stappen we op het vliegtuig naar Nederland. Heerlijk om iedereen weer even te zien. Voor mij is het nog niet zo heel lang geleden, maar Olaf is dan toch zeven maanden weg geweest. Omdat ons huis verhuurd is, gaan we rondrijden in een camper. Wel zo handig, want dan kunnen we overal naartoe.

Harry en Puk blijven hier in Suriname. Gewoon, vertrouwd bij hun eigen huisje. Deborah en Martijn (ook van MNO) verruilen samen met hun zoontje Vince de stad even voor ons optrekje op Gran Dorado, zoals Deborah Palm Village zo mooi noemt. Het zal wel even wennen zijn dat de echte baasjes er niet zijn, maar wel een fijne oplossing. Want om nu heen en weer te gaan vliegen met de honden vonden we helemaal niets.

Hier verder weinig nieuws. Als een echte (Gooische) MNO-vrouw heb ik nu ook een abonnementje genomen op Torarica. Samen met Fien ben ik al een paar keer gaan zwemmen en gisteren heb ik zelfs een balletje geslagen op de tennisbaan. Tijdens één uur tennis is er anderhalve liter water doorgegaan en daarna had ik nog dorst. Maar het was wel weer hartstikke leuk.

Nou, waarschijnlijk was dit de laatste update voordat we (volgens planning) zondagmorgen vroeg landen op Schiphol. Tot in Nederland!

Swit Kontren, De Ware Tijd, 15-7

Fantastische jungletoer door Boven-Suriname

Exotisch Apiapaati

Geen druk autoverkeer en uitlaatgassen. Alleen zo nu en dan de motor van een korjaal, die de natuurlijke stilte onderbreekt. Een stilte bestaande uit de ruis van het wildstromende water van de rivier dat zich een weg om het piepkleine eilandje baant. We bevinden ons op Apiapaati, tegenover het dorp GranSlee. Drie uur varen vanaf Atjoni komen we in de overweldigende natuur helemaal tot rust.

door Marjolein van der Gaag

De reis naar onze bestemming is al een avontuur op zich. Alleen het eerste deel van de weg, tot vlak voorbij Brownsberg, is geasfalteerd. Daarna gaat de bus hobbeldebobbel verder. Diepe kuilen in de weg doen onze bagage en volgepakte koelboxen achterin de bus gevaarlijk schudden.

Aangekomen bij Atjoni ligt de boot al op ons te wachten. Beheerder Papada van Apiapaati komt ons hoogstpersoonlijk ophalen. Na wat proviand te hebben ingeslagen, gaan we gezamenlijk aan boord. De weg wordt vervolgd over de Surinamerivier. Het zonnetje schijnt en het bier wordt tevoorschijn gehaald. Drie uur duurt de tocht, maar dat is geen minuut te lang. De schitterende natuur houdt ons in zijn greep. De immense kankantrie-bomen toornen als ware meesters over het oerwoud. Plotseling is er commotie aan boord en stuurt Papada zijn zelfgemaakte korjaal naar de kant. We zien een kaaiman wegschieten. Het voelt spannend: toch anders dan in de Paramaribo Zoo.

Op Apiapaati, gelegen in het Boven-Surinamegebied, maken we ook kennis met Teda, één van de vrouwen van Papada met wie hij het eiland beheert. We inspecteren ons onderkomen voor de komende drie nachten en dat bevalt. Natuurlijk is het geen luxe hotel. We zijn in de jungle. Maar we hebben mooie houten hutjes, met een redelijk bed. Terwijl wij na de lange reis een verfrissende duik in de rivier nemen, gaat onze gids Frits aan de slag in de keuken met al het eten dat we hebben meegenomen. En Frits kan koken, zo blijkt als we ons even later hongerig op de moksalesi storten.

De volgende ochtend gaan we na een stevig ontbijt en een wasbeurt in de rivier op pad. Papada zet ons af bij het dorpje aan de overkant van het eilandje. We gaan een wandeling maken langs de dorpen, die zal eindigen bij de watervallen. Frits geeft ons uitleg over de dorpsgewoonten, - de bladerenpoort waar vrouwen in hun menstruatieperiode niet onderdoor mogen lopen, en de heilige plaatsen die ieder dorpje heeft. De bewoners zijn vriendelijk. Velen proberen een praatje aan te knopen. Maar de meesten van ons komen niet verder dan “weki no”, oftewel goedemorgen in het Saramaccaans.

Rouwfeest

Ook komen we in een dorp, waar onlangs iemand is overleden. Zeven dagen lang wordt er feest gevierd. We worden uitgenodigd die avond met de groep terug te komen om mee te dansen ter ere van de overledene.

We gaan verder, kopen nog in een winkeltje een paar djogo´s en komen uiteindelijk aan bij de watervallen. Vrouwen zijn er aan het wassen en kinderen aan het spelen. Ze rennen met gemak het onstuimige water in. Dat moeten wij ook kunnen. Maar dat valt tegen. De stenen zijn glad en onderwater zitten scherpe punten. Olaf, die achter een jongetje het water in rent, moet zijn actie bekopen met een flinke jaap in zijn hiel. De pret is over.

Gelukkig komt Papada snel met zijn boot en blijkt de medische zendingspost dichtbij te zijn. Gelukkig is het een rustige dag en staat de arts direct klaar. Vijf hechtingen en een tetanusprik rijker kan Olaf even later hinkend weer met de groep mee terug naar Apiapaati. Daar laat onze gids Frits zien dat hij niet alleen goed kan koken, maar ook handig is. Binnen de kortste keren heeft hij geschikte boomtakken gevonden en zet twee krukken in elkaar. Het feest vanavond kan zo ook voor Olaf toch nog doorgaan.

Als we onze buiken weer vol hebben, is er plotseling consternatie. Papada wijst ons op een levensechte Tarantula die plotseling op het tafelkleed van het tafeltje naast onze eettafel zit. Vermoedelijk is hij uit het dak komen vallen. Het is spannend, maar de schrik zit er ook een beetje in. Altijd gedacht dat een beet van een Tarantula dodelijk is, maar Frits stelt ons gerust. Gebeten worden is niet prettig, maar ook niet dodelijk. Weer wat geleerd.

Inzal, die als stagiair mee is met Frits, weet wel wat hij met de vogelspin moet doen. Hij zorgt dat de Tarantula op een stuk hout klimt en zet hem netjes tussen de bomen aan de rand van het eiland neer. Gelukkig ligt ons hutje een heel stuk verder weg, want ik wil de spin toch liever niet weer in mijn bed tegenkomen.

Het is tijd geworden om naar het rouwfeest te gaan. We pakken twee flessen whisky in en stappen op de boot. De muziek is opzwepend en al snel dansen Inzal, Michiel en Nick mee met de bewoners. Vooral Nick kent z´n moves en de vrouwen in de dorpen zijn zeer gecharmeerd van de jongeman. Voordat we over twee dagen later weer zullen vertrekken, zal hij meer dan vijf huwelijksaanzoeken krijgen.

De volgende dag staat een jungletocht naar de Ananasberg op het programma. We zetten Olaf voor een controle af bij de medische zendingspost en gaan met de rest van het groepje op pad. Het is warm tussen de dichte begroeiing en het zweet druipt van onze lichamen. Onderweg wijzen Frits en Inzal, die ook veel van de natuur weet, ons op bijzondere bomen en planten, mooie vlinders en worden we gewaarschuwd voor gemeen bijtende mieren. In de verte horen we apen roepen, maar ze laten zich niet zien.

Ananasberg

Na zo´n anderhalf uur bereiken we de top van de Ananasberg, waarbij wel aangetekend moet worden dat dit niet de officiële Ananasberg is. Die ligt nog een stukje zuidelijker maar is volgens Frits aanzienlijk minder interessant, omdat deze top volledig is begroeid. Waar we nu op staan, is een stenen vlakte, vermoedelijk ooit in een ver verleden gevormd door een vulkanische uitbarsting. Op de berg groeien de ananassen in het wild en daar doen wij ons dan ook aan tegoed.

De terugweg gaat sneller. Als we bijna het bos uit zijn, mopper ik wat over dat we helaas geen slangen hebben gezien. Prompt is het dan zover. Inzal, die achteraan loopt, heeft zijn ogen het beste open. Hij roept ons terug en links van het pad zien we hem liggen. Helemaal beschut in het hoge gras ligt een schitterende Regenboogboa. Inzal grijpt de wurgslang bij zijn staart, maar laat uit veiligheid vrijwel direct weer los omdat hij zijn kop niet ziet. Het dier schiet weg. Nog een keer doen Frits en Inzal een poging, nu met een stok, om de slang te pakken. Maar die houdt het voor gezien.

We komen terug bij het dorpje. Een jongeman wenkt ons. Hij wil ons iets laten zien. Trots haalt hij een tand van een Jaguar tevoorschijn. Inzal vraagt hem of hij het dier zelf heeft geschoten, waarop de man knikt. Hoofdschuddend geeft Inzal de tand terug en trekt fel van leer: de Jaguar is met uitsterven bedreigt, die schiet je niet.

In het dorpje brengen we een bezoekje aan Frits´schoonmoeder, ook een vrouw van Papada. Ze heeft rijst voor ons klaargemaakt met een vers gevangen piranha. Nick, Michiel en Olaf, die ons samen met Papada met de boot komt ophalen, likken hun vingers er bij af. En na nog een huwelijksaanzoek voor Nick varen we weer terug naar Apiapaati.

De rest van de middag brengen we al zwemmend en zonnend door. Frits maakt broodjes pom klaar, terwijl Inzal en Nick de kikkers en padden op het eiland bestuderen. Het geplande kampvuur valt door forse regenbuien helaas in het water. Maar dat kan de pret niet drukken. Met wat whisky en djogo´s mondt de laatste avond uit in een politieke discussie. Rond middernacht duiken we onze hutjes weer in en daar liggen we romantisch in het donker terwijl de regen zorgt voor de natuur.

Als we de volgende dag weer met het bootje vertrekken, klaart de hemel gelukkig weer op. Iedereen is goed gehumeurd. We zijn een schitterende ervaring rijker. Hobbelend in de bus terug naar de stad, verlang ik enigszins naar een asfaltweg. Die zal er als het goed is ook gaan komen. Maar wat voor gevolgen gaat dat hebben voor het mooie ongerepte binnenland? Hopelijk blijft dat nog vele eeuwen zoals het nu is.

Ook hier huilen we

Het had een leuk begin van mijn verjaardag moeten worden: een geslaagd oranjefeestje dat doorloopt tot in de late uurtjes. Maar helaas: het werd een sjagrijnig begin van mijn verjaardag.
En dat terwijl de stemming er gisteren vroeg al goed in zat. In oranje uitgedost vertrokken we ruim op tijd met een speciale door de MNO-jongens geregelde oranje versierde bus naar Het Vat. Vol goede moed zongen we onderweg uit volle borst mee met We are the champions. Maar het mocht allemaal niet baten.
Over 4 jaar nieuwe ronde, nieuwe kansen en over 20 jaar worden we vast kampioen. Daar gaat Jaap van Poorten dan vast voor zorgen. Hij weet er in ieder geval al alles van hoe het is om in een oranje outfit rond te kruipen.

Vrijdag zijn Olafs ouders en Michiel weer naar huis vertrokken en op zaterdagmorgen op Schiphol aangekomen. Daarover was nog een misverstandje met buren Marc en Els die hen op zouden komen halen. Zij stonden namelijk al op vrijdagochtend om 7 uur op Schiphol. Na een nachtelijk sms-jes lag Olafs moeder uren wakker. Ik geloof dat Marc en Els het gelukkig relaxed hebben opgevat..

Wie overigens benieuwd is om te weten hoe de Van Poortens het in Suriname hebben gehad kan terecht op de weblog van Michiel: http://sjakiespeer.web-log.nl/

En wie ons hele jungleverhaal over Apiapaati wil lezen, moet nog heel even geduld hebben. Als het goed is, wordt dat deze week door De Ware Tijd geplaatst. Want pas als het daarin staat, kan ik het ook hier afdrukken. Dat is wel zo netjes.

Eindelijk in de jungle

Zo, na een lange radiostilte, hier weer eens een update. Druk druk geweest. Maar daar heb ik nu even tijd voor, aangezien Olaf, Michiel en hun ouders even de hort op zijn. Die zijn gistermorgen vroeg al met zn viertjes richting Nickerie, helemaal in het westen van Suriname vertrokken. Benieuwd hoe ze terugkeren, want ik ga daar voor geen goud naar toe. Het schijnt muggenoord nummer 1 te zijn. Een collega van Olaf stuurde onlangs een fotootje van zichzelf. Hij was in slaap gevallen met een ontbloot bovenlijf en grapte zelf dat hij het wereldrecord muggenbeten had verbroken; er zaten er iets van 400 alleen al op zijn rug!!!!
Nou merk je hier ook al dat de muskieten mij veel lekkerder vinden dan de rest van de familie, dus ik hoef niet zo nodig naar Nickerie en ben lekker met de kinderen en de hondjes thuis gebleven.
Nederland-Brazilië gekeken bij het Vat (zo´n beetje het Holland House van Paramaribo). Was natuurlijk beregezellig door die fantastische overwinning. Er zaten ook heel wat Brazilianen, maar die dropen toch al snel na het eindsignaal af.
De afgelopen weken heb ik weer heel wat meer van Suriname gezien. Zo zijn we met een bootje gaan varen om dolfijnen te spotten, die we overigens niet hebben gezien. Toen Michiel voor de tweede keer ging, sprongen ze volop voor de boot uit het water, dus wie weet moet ook de rest nog voor een herkansing gaan.
We zijn een kijkje gaan nemen in Domburg, de geboortegrond van Desi Bouterse, en op Frederiksdorp, een oude plantage waar je nu in de schitterende huisjes kunt logeren. Volgens de moeder van Gerdien het mooiste wat ze van Suriname had gezien. En het was ook aardig, maar het mooiste...
Nee het mooiste tot nu toe was voor mij toch de jungle. Vorig weekend zijn Olaf, Michiel en ik vier dagen het oerwoud ingegaan, terwijl opa en oma op Fien en Jaap pasten. Het was echt indrukwekkend. Hier is de natuur nog oppermachtig. We logeerden in hutjes op het piepkleine eilandje Apiapaati. Stromend water was daar alleen in de rivier, dus daar wasten we ons in en ook werd het toilet doorgespoeld met een emmer rivierwater.

Helaas had Olaf op dag twee al een vervelend ongelukje en kwamen we bij de Medische Zendingspost terecht. Hij had zijn linkerhiel tijdens het zwemmen bij de watervallen zo ernstig verwond aan een scherpe steen dat er vijf hechtingen in moesten.

Het gevolg was dat hij helaas ook niet meer mee kon op de jungletoer naar de Ananasberg (waar bovenop echt wilde ananassen groeien).

Gelukkig was daar wel onze gids Frits, die heel handig van takken voor Olaf twee krukken in elkaar wist te zetten zodat hij toch nog een beetje kon lopen. En zo kon hij toch ook nog mee naar een feestje in een van de dorpjes in de buurt. Hier was iemand overleden en dan is het in het binnenland zeven dagen feest. Gewapend met twee flessen whiskey gingen wij daarnaartoe en ja hoor, dat was genoeg om ook mee te mogen feesten.
Eenmaal weer thuis bleek Jaap in vier dagen tijd er weer twee tanden bij te hebben. Fien ging op woensdag Keti Koti (afschaffing van de slavernij) op haar schooltje vieren. Speciaal hiervoor had ik een speciaal Creools pakje voor haar gekocht. Op school was die dag ook een fotograaf, dus ik ben benieuwd naar het resultaat.
Donderdag met z´n allen even in de stad gaan kijken, want toen was het echt Keti Koti. Overal liepen mensen kleurrijk rond in Surinaamse klederdracht. En bij de Waterkant en het Onafhankelijkheidsplein stonden allemaal kraampjes waar je loempia´s en rijst ed kon halen. Heel leuk om te zien: voor mijn gevoel was het een soort Koninginnedag.
Nog een kleine week en dan gaan Michiel en zijn ouders weer naar Nederland. Wij volgens drie weken later. Wel heel fijn om dan iedereen weer te zien, maar voor de temperatuur kunnen we volgens mij op het moment beter hier blijven. Ik hoorde iets over 36 graden. En dat terwijl wij juist dachten in Nederland wat verkoeling te gaan vinden.

Bigi Yari en 3 yari

Laat ik dit blog eerst maar eens beginnen met heel veel bedankjes namens Fien en haar oma Carien voor alle felicitaties en mooie cadeaus die ze helemaal hier in Suriname hebben ontvangen.

Het feestje zaterdag, de dag dat Olafs moeder 75 werd, en waarop we ook maar direct Fiens 3e verjaardag hebben gevierd, was erg geslaagd. Naast buren op Palm Village, andere MNO-families en overige bekenden, hadden we ook Fiens schoolklasje uitgenodigd.
Met de schmink in de aanslag wachtten we de kleintjes op. Prinsesjes, poezen, konijnen en piraten, van alles liep er op een bepaald moment rond. De kinderen konden voetballen, want Olaf had speciaal 2 doeltjes in elkaar getimmerd. En ook kon er in een geïmproviseerd zwembad in de bak van Olafs auto gezwommen worden.
Het werd dus een gezellige drukte van jewelste. En ook over het eten hadden we niet te klagen. Wagiyem en Roewet hadden voor alle gasten heerlijke saoto-soep, bitterballen en satestokjes gemaakt en Olafs moeder had een hele pan met lekkere Hollandse zuurkool bereid.
Speciaal voor de gelegenheid hadden we een jazzbandje ingehuurd. De sfeer kwam er daardoor goed in. Wel werd er een traantje weggepinkt toen Olaf het eerste nummer voor zijn rekening nam met "Mama, mag ik even met je praten..."

Op zondag was iedereen nog een beetje moe en zijn we lekker gaan relaxen op het strand bij Overbridge. Na een uur regende ons gehuurde hutje echter volledig in, toen er een gigantische tropische regenbui naar beneden kwam. Op de terugweg had de mannenauto pech: een lekke band. Overigens al de 2e in korte tijd.

Op maandag was Fien dan echt jarig. Met een zelfgebakken cake en traktaties voor alle kinderen vertrok ze naar het schooltje. Olaf moest weer gewoon aan het werk en Michiel, ma en ik vertrokken naar Het Vat, de kroeg van Paramaribo om daar in een giga-menigte met cola en tosti´s de eerste wedstrijd van het Nederlands elftal te kunnen zien.
´s Avonds ter ere van Fiens verjaardag nog even uit eten bij De Waag.

Op dinsdag hebben we wat rondgeslenterd op Fort Nieuw-Amsterdam. ´s Middags hebben we op Mariënburg een bootje richting zee genomen in de hoop wat dolfijnen te spotten. Maar helaas... Het boottochtje op zich was echter al een hele belevenis.

Zowel gisteren als vandaag maken Michiel en zijn ouders nu overdag Paramaribo onveilig. Morgen staat een vertrek richting het resort Berg en Dal op het programma. En Michiel is druk aan het uitzoeken waar en wanneer er het beste de jungle kan worden ingegaan. Al met al wordt er niet stil gezeten. En dat terwijl het momenteel flink heet en benauwd is.

Klaar voor de invasie

Zo, nog één nachtje en dan is het zover. De invasie van de Van Poortens. De koelkast is inmiddels afgeladen en de bedden staan zo goed als klaar.
Hopelijk hebben ze wat het weer betreft meer geluk dan Simone. Zoveel regen als er viel toen zij hier was, hadden we nog niet meegemaakt. Maar deze week is het in ieder geval tot nu toe een stuk beter.
Vanavond nog even een verjaardagsfeestje van Erna. Ter verduidelijking: Erna is de vriendin van Jan en woont in Suriname. Jan zat ooit in de klas bij Olafs vader en zo is de cirkel weer rond...
Verder maken we ons op voor de 75e verjaardag van oma (zaterdag), wat hier een Bigi Yari wordt genoemd en natuurlijk voor de 3e verjaardag van Fien (maandag). Maar daarover nu even nog geen nieuws, want dan zou de verrassing eraf zijn. Dit verhaal wordt dus vervolgd.

Vakantie in Nederland

Hier even een snel laatste nieuwtje. Onze zomervakantie is geboekt. We vieren, jawel, vakantie in Nederland. En wel te weten van 31 juli tot 22 augustus. Hoe of wat weten we nog niet, omdat we niet in ons eigen huis zullen kunnen. Wellicht kan iedereen die zin heeft ons komen bezoeken in een stacaravan op een of andere camping.
Verder is het hier aftellen, want over ruim een week landen Olafs ouders en Michiel op Zanderij. Voor Fien heb ik inmiddels een groot vel op de muur geplakt, waarop ze iedere ochtend een cijfer kan wegstrepen. Want Fien kan echt niet wachten. Nog 9 nachtjes slapen...

Lange poten weer naar Den Haag

En toen was het ineens weer heel stilletjes in huis. Net Simone op Zanderij afgezet. Na deze vakantie komt niet alleen haar lichaam (ja, we hebben wel 4x hardgelopen) zwaar getraind terug, maar ook haar hersenen hebben flink wat gymnastiek gehad. Iedere avond voor het slapen gaan een spelletje memory met Fien is zo gek nog niet.
Simone is weer als een echte bakra naar Nederland. Helaas veel te wit. Want de afgelopen week viel wel heel goed te merken dat het regenseizoen in Suriname in volle gang is. Woensdag toch nog een poging gedaan te recreeren bij Cola Kreek. Na wat in de regen te hebben gezwommen, hielden we het echter weer snel voor gezien. Van de laatste avond natuurlijk een bonte avond gemaakt. Eerst roti gegeten (dat hoort er in Suriname toch echt wel bij) bij Joosje in Paramaribo. Volgens Simone een aanrader van Doutzen Kroes (stond in een of ander magazine). Daarna een flinke Dame Blanche naar binnen gewerkt bij ´t Vat om vervolgens in het casino te kijken of het geluk nog aan onze zijde was. Maar helaas het balletje wilde maar niet op de juiste cijfers vallen.
En nu is onze Lange Poten ("pssttt... sexy lange poten", klonk het telkens in de stad) dus weer naar Nederland. Even een traantje weggepinkt in de auto terug naar huis, maar we zien elkaar wel weer in augustus als we naar Nederland komen.

En dan natuurlijk nog even iets heel anders: de verkiezingen hier. Maar ik neem aan dat iedereen daar wel iets van heeft meegekregen. Voor mij was het in ieder geval weer even ouderwets aanpoten voor de krant.
Om wat sfeer te proeven zijn we nog even wezen kijken bij een stembureau in Nieuw-Amsterdam. En daar heeft Fien ook meteen een mooie verkiezingsvlag van de VHP gescoord. Zeker leuk want hij is knal-oranje, dus die kunnen we over een paar weken ook nog goed gebruiken.

Overweldigend Brownsberg

Na een avondje casino met een winst van wel te verstaan 25 SRD (6 euro) vertrokken we gistermorgen op tijd richting Brownsberg. Vorige keer waren we met Niklaas, Daniëlle en Thymen zo laat weg gegaan dat we de tocht naar de watervallen aan ons voorbij hadden moeten laten gaan. Want als het donker wordt, wil je om meerdere redenen niet meer midden in de jungle zitten. En dit keer hadden we ook geen kinderen bij ons. En dat was maar goed ook, want met een meisje van bijna 3 was de afdaling naar de verste waterval, de Irene-waterval, van bijna een uur zeker niet te doen geweest.
Geen kinderen mee dus, wel Martijn en Tim (ook van MNO). Na 2 uur rijden kwamen we met z´n vijfjes aan bij het begin van de oerwoudrit de berg op. Het moment voor Olaf en de andere kerels om achterin de bak van de Isuzu te gaan zitten met bier, chips en sigaren. De dames voorin en zo ging de trip via het hobbeldebobbel, vol kuilen en plassen zittende modderpad omhoog.
Eenmaal op Brownsberg kozen we de Leo en Irenewaterval uit als bestemmingen voor die dag. Nog even getwijfeld of we op de slippers naar beneden zouden gaan, maar achteraf zijn we heel blij dat we gewoon de schoenen aan hadden. Want her en der was het glibberen en glijden.
Onderweg kwamen we een soort grote cavia´s tegen, waarvan we nog steeds niet weten wat het waren en natuurlijk zaten hoog in de bomen behoorlijk wat apen. Het tropisch regenwoud is indrukwekkend en ziet er naast het pad vrij ondoordringbaar uit. Soms kwamen we wel een plek tegen waar we even een mooi uitzicht hadden.

Onderweg toonde Olaf zich natuurlijk een echte Tarzan. Slingerend aan een liaan belandde hij midden in de takken en bladeren van een andere boom. De filmpjes volgen wellicht nog op youtube.
De watervallen waren fantastisch mooi en heerlijk verkoelend. In onze bikini en ondergoed (want ja, badkleding was her en der vergeten) stonden we onder de kletterende waterval. Hartstikke gaaf!

De terugweg omhoog was wel even zwaar. Maar het was zeker de moeite waard. Een volgende keer nemen we wat picknickspullen mee, want het had helemaal leuk geweest als we daar met een heerlijk flesje wijn en wat stokbroodjes hadden gezeten.